Faruk Eskioğlu

Kaç zamandır kaleme almak istiyordum bu kanayan yarayı ve geleceği işçi sınıfının kuracağına inanan derneklerin, politika yapan toplum üyelerinin velakin lafı geldiğinde Türk ve Kürt işverenlerin başarısını öven İngiliz siyasetçilerin duyarsızlığını...

TRT Müzik’te “Odam kireç tumuyor kumunu karmayınca...” türküsünün ezgilerinde Kürtçe bir parça... Nazım’ın dediği gibi “Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı, memleketimin şarkıları ve tütünü gibi...” Türkünün etkisindeyken, arkasından piyanosuyla Ümit Besen... Haydiii buyur burdan yak...

Yeni bir eğitim dönemi başladı... İngiltere’deki eğitim sistemindeki fırsat eşitliği de kaygı verici boyutta... Hatırladığımca ülke çapında özel okulların oranı yüzde 7 olmasına karşın üniversiteye erişimdeki payı yüzde 50’yi oluşturuyor...

Türkiye Arjantin’deki 2020 Olimpi­yat oylamasını kıl payı kaçırdı.. The Times gazetesi, İstanbul’un Olimpiyat oyunlarına ev sahipliği yapma şansını kaybetmesi duru­munda, Gezi Parkı eylemcilerinin ‘in­tikam riskiyle karşı karşıya kalacağı’ yorumunu yapmıştı...

Eyüp’te her yaz uğradığım berber, yine “Londra’dan bizim memleket na­sıl görünüyor abi?” diye sordu... Sonra lafı döndürüp dolaştırdı ve Suriye’ye getirdi.

Göçmenliğin bir garip yanı da köksüz­lüğümüz... İstanbul’da babaevinde; baba­anneden kalma elek, annemin ceyizinden çıkan porselen şekerlik, duvardaki anne­annemin henüz 1915’te (henüz 13’ündey­ken) ördüğü çorabı, oturmaya kıyamadığım 1920 el oyması koltuk takımı ve en önemlisi üniversite yaşamında bana eşlik eden kü­çük...

Ağustos tatil ayı... Londra neredeyse boşaldı... Toplum üyelerinin çoğu eskiden yalnızca “tatil” yerine aile ziyaretine mem­lekete giderdi..

Bayramlarda adet üzerine Türki­ye’deki siyasiler ve yurt dışındaki tem­silcileri kalıplaşmış bayram mesajları yayınlarlar... Önce bayramımızı kutlar­lar sonra da halkı ya da toplumu birlik ve beraberliğe davet ederler.