Lamine Yamal’e karşı Jude Bellingham; neden nihai final düellosu?

Yıllardır çarpışma halinde olan Barcelona ve Real Madrid’in rakiplerinin bugün karşılaşmanın etkisi on yıllar boyunca yankılanabilir.

Cumartesi günü Lamine Yamal’ın doğum günü. Kendisi 17 yaşında. Bu, İngiltere’nin korkmasına neden olan, Fransa’ya karşı oynanan yarı finalin gidişatını değiştiren kanat oyuncusunun, İspanya’nın yeni yıldızının hala bir çocuk olduğunu hatırlatıyor.

Xavi geçen yıl Yamal’a, Barcelona formasıyla ilk La Liga maçını oynattıktan sonra “Gözlerinde hiç korku görmüyorum” demişti. Ancak o bile, öğrencisinin sadece bir yıl sonra uluslararası bir turnuvada fırtına gibi eseceğini tahmin edemezdi. Bitime bir maç kala Yamal, Xavi Simons ile birlikte en çok asist yapan oyuncu konumunda. Fransa karşısında tartışmasız turnuvanın golünü attı.

Bu sezon La Liga’da 90 dakika başına 1.55 olan yaratma şansını Euro’da 3.47’ye yükseltti. Ve belki de en anlamlısı olan ve bir çocuğun o adam olabileceğini anlamaya başladığını gösteren küçük istatistik ise bu sezon La Liga’da 37 maçta Yamal’ın frikikten tek bir şutunun bile olmaması. Buradaki altı maçta ise üç şutu var ki Cristiano Ronaldo dışında en çok şut atan oyuncu.

Takımlar Pazar günü Berlin’de karşı karşıya geldiğinde Yamal bir başka genç kralla karşılaşacak. Bu sezon Jude Bellingham ile yolları iki kez kesişti ve her iki Clasico’da da Bellingham son gülen taraf olurken,  Real Madrid’e maçı kazandıran golü attı. Onlar rakip kulüplerin ve uluslarının iki büyük umudu, Xavi’nin, Yamal için söylediği gibi “bir çağı tanımlama” potansiyeline sahip iki oyuncu.

İkisi de aynı şekilde, kendi şehirlerinin kulüplerinde, daha görmeden adını duyduğunuz, sessizce heyecanlandırılan nadir oyuncular olarak başladı. Şimdi Yamal’dan yeni İspanya’nın yüzü olarak bahsediliyor, Bellingham ise Pazar günü kazanacağı zaferle İngiliz futbolunun efsanevi dokusunda merkezi bir yer edinecek. Onların yeteneklerini, belli belirsiz kaynağından, kendisinden daha büyük ve daha derin bir şeye aktığı noktaya kadar takip ettik.

Şu anda Bellingham Ballon d’Or için yakın bir ikinci favori ve İngiltere’nin kazanması onu Vinícius Jr’ın bile önüne geçirebilir. Yine de onunki sakin, buyurgan bir rahatlık turnuvası olmadı; daha ziyade anların ve gücün, küfürbazlığın ve cesaretin turnuvası oldu. Real’deki ilk sezonunda beyaz gömlekli bir oyuncunun 10 numaralı bölgede zarifçe ilerlediği, incelediği her şeye hükmettiği bir görüntü var zihnimizde ama buradaki iki golü ayaklarını yerden keserek, yerçekimiyle savaşarak, kendini bir şeylere fırlatarak geldi.

Hem benzer hem de farklılar. Sahneye çıktıklarında Yamal ve Bellingham bize gerçek dışı olmayan ama onları biraz yumuşatan bir şekilde sunuldu: mütevazı, mantıklı, her zaman kibar, hatta Yamal’ın durumunda biraz çekingen. Geçtiğimiz iki hafta içinde, izleyen dünya Bellingham’ın “Başka kim olacak?” diye bağırdığını ve Yamal’ın kendisini halka açık bir forumda küçümseme hatasına düşen zavallı Adrien Rabiot’ya ateş püskürdüğünü gördü.

Ama The Times’ta yer alan makaleye göre, bu iyi bir şey; elit sporcuların çoğu kinlerinden güç alıyor. Düşmanlarını yok etme zevklerini, Michael Jordan’ın “ve bunu kişisel olarak aldım” enerjisi görüldüğü için onları daha iyi tanınıyorlar. Geldikleri yerlerin hem ürünü hem de gururu oluyorlar.

Yamal, Katalan sahilindeki Rocafonda mahallesinde büyüdü, şimdi amcasının fırınının vitrininde onun bir resmi var; Bellingham ise Birmingham’dan çok da uzak olmayan orta İngiltere’deki pazar kasabası Stourbridge’de. Her ikisi de bu yerlere bir numarayla bağlı: Bellingham’ın durumunda, Birmingham City’nin onun onuruna emekli ettiği 22 numaralı forma; Yamal’ın durumunda ise, gol sevincinde işaret ettiği Rocafonda’nın 304 alan kodu, oldukça hoş bir dayanışma ve bağlılık jesti.

Yükselişlerinin tüm romantizmine rağmen, kariyerleri zaten zor ama ihtiyatlı kararlardan oluşuyor. Bellingham kulüp kariyerinin yörüngesini acımasızca ve zekice çizerek buraya geldi; Yamal İspanya’yı temsil etme kararını ailesinin ülkesi olan Fas ya da Ekvator Ginesi yerine verdi ve geçen yıl Jorge Mendes’in ahırına katılmak için ilk menajerinden ayrıldı. Spor yorumcuları, onlara seçilmişler diyor ama onları yönlendiren ve tanımlayan kendi seçimleri.

Onları ayıran dört yıl bazı açılardan büyük bir uçurum, çocukluk ve erkeklik arasındaki uçurum. Bellingham, Beckham’ın yaptığı her şeyin manyetik, tüketilebilir ya da sonuç alıcı olduğu o alana çoktan girdi: pantolonla poz vermek, hakemler hakkında büyük suçlamalarda bulunmak, süper modellerle ilişkilendirilmek, basın toplantılarında eleştirmenlere cevap vermek.

Yamal hala o dünyadan bir şekilde korunuyor, biraz daha kendi dünyasında yaşamasına izin veriliyor. Turnuva boyunca bir öğretmenden ders alıyor ve kendi başına bir yere gitmek istediğinde yasal bir vasi tarafından refakat ediliyor. Barcelona’da, ailesi Katalonya’da ikamet eden bir oyuncu için alışılmadık bir şekilde La Masia’da inzivaya çekildi. Barcelona akademisinin eski direktörü Jordi Roura ESPN’e verdiği demeçte, “Lamine’yi diyetini, dinlenmesini ve iş yükünü kontrol edebilmek için buraya getirdik, böylece rahatlayabilir ve odaklanmasını sürdürebilir” dedi.

Yamal, turnuva öncesinde kendisine futbolcu olmasaydı ne olmak istediği sorulduğunda, internette kendi videolarını yayınlayan bir yayıncı olmak istediğini söyledi. Bellingham ise; “Saha dışında bir sanatçı olmak istiyorum”  dedi.

Yamal için tüm bunlar hala sadece bir oyun, ona doğal gelen ve bir izleyici kitlesine sahip olan bir eğlence biçimi. Bellingham içinse, bir şeylere anlam yükleme, akılda kalıcı şeyler yapma dürtüsü zaten içten içe var.

Pazar günü Olympiastadion’da sahaya çıktıklarında Yamal sadece sevdiği oyunu, Rocafonda’nın beton kortlarında oynayarak büyüdüğü oyunu oynayacak. Kendisine ne kadar aynı şeyi söylese de, Bellingham bunun sahip olabileceği en büyük tuval olabileceğini bilecek.

İspanya – İngiltere Avrupa Şampiyonası finali, Olympiastadion Berlin
Pazar, başlama vuruşu 20:00
TV BBC 1/ITV