Psikolog Melike Barış

Sabah pencereden içeri sızan ışığın, perdenin kenarında ince bir çizgi hâlinde uzayıp gitmesini düşün. Her sabah o çizgi, evin duvarına küçük bir sahne çizer aslında.

Zaman dediğimiz şey aslında nedir? Hani sabah alarmla uyanıyoruz ya o sesin bize hatırlattığı şey saat mi, yoksa hayatımızdan koca bir günü daha eksilttiği mi?

Metroda yanımda 8-9 yaşlarında bir çocuk oturuyordu. Kucağında buruşturulmuş bir defter, defterin kenarına eğri büğrü harflerle yazılmış bir cümle: “Ben yapabilirim.”

Bazı duygular vardır, size çok tanıdık gelir. Bir kokuyu, bir bakışı, bir sesi anımsatır. O tanıdıklık, sanki evinizin kapısından içeri girmişsiniz gibi bir his yaratır. Ama her tanıdık olan, gerçekten ev gibi midir?

Hayat çoğu zaman bize ait olmayan yüklerle doludur. Aileden, toplumdan, ilişkilerden ve çocukluktan kalan beklentiler... Biz farkında bile olmadan o yükleri sahipleniriz.

Diyelim ki bir arkadaş grubundasın. Her buluşmada içlerinden biri, lafı sana dokundurmadan geçemiyor. Kilonla dalga geçiyor belki, ya da ses tonunla… Belki de “senin hayallerin de amma çocukça” diyerek gülüyor, diğerlerini de güldürüyor.

Geçen sabah marketten dönerken apartmanın giriş kapısına geldim. Anahtarı çıkarırken arkamdan bir ayak sesi duydum. Komşum geliyordu. Kapıyı biraz daha araladım, elimle tuttum.

Zorbalık dediğimizde çoğumuzun aklına itip kakmak, bağırmak, kötü sözler söylemek gelir değil mi? Oysa bir çocuk sadece sözle ya da elle değil, bazen bir bakışla, bazen bir dışlanmayla, bazen de sessizlikle incinir.