Faruk Eskioğlu

Hani bilinen bir şeyi hep tekrarlar dururum ya “Bir ayağımız Londra’da diğeri memlekette” diye... Dünyayı iyiden yana değiştirmek için örgütlü olmak, sokağa çıkmak gerekir. Evde televizyonun karşısında küfretmek işe yaramıyor dostlar. Bir göçmen olarak iki kez örgütlü olmalı, iki kez...

Geçen pazartesi Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun önünde Türk bayrağı flamalı siyah makam aracı 10 Downing Street’deki Başbakanlık Konutu’nun ana kapısından süzülürken velâkin o kırmızı kapı önünde mevkidaşı David Cameron ile tokalaşırken fondaki birbirine ulanıp büyüyen slogan “Katil AKP”ydi.

Belki de göçmen olmanın en yorucu yanı iki ülkenin nabzını tutmaya çalışmak olsa gerek... Bir eliniz yaşadığınız ülkede, diğeri geride bıraktığınızda. İngiltere’de kapitalizm vahşice saldırıyor.

Türk Tarih Kurumu Şeref üyesi Salahi Sonyel (84) geçen perşembe günü Londra’da yaşamını yitirdi. Atatürk Üstün Hizmet Madalyası sahibi tarihçi İngiliz istihbaratı arşivinde Atatürk ve Türkiye’nin kuruluş dönemine ilişkin bilgileri kitaplaştırmıştı.

Yeni yılın başlangıcında hemen hemen bütün kültürlerde bu dilek geçerli. Hani bazıları bu Latin takvime karşı çıksa da ‘hayat’ kesintisiz bir kavram, bir noktası başlangıç kılındıysa hayatı kolaylaştırmak için.

Bir daha sıcak suya ellerimi sokup ısıtmayacağıma söz vermiştim ama yine dayanamadım... Kocaman bir buzdolabının içinde buz gibi etlerin üzerinde saatlerce çalışmak önce elleri sonra bütün vücudu karıncalaştırıyordu...

“Akşehir otobüsünde 3 numarayı ayırtmıştım” dedim... Sabahın köründen bu yana çalıştığı belli olan görevli, çay lekeleriyle desenlenmiş deftere baktı... “Biz sizin yerinizi bir bayana vermişiz. Sizi de 40 numaraya yazmışız” dedi. “Tamam. Fark etmez” dedim.

Yine olur olmadık bir zamandı... Yarı uykulu kapıyı açtığımda naftalin kokulu iki yaşlı siyahi kadın ellerinde kitapcıkla gülümsediler... Yine Yahova şahitleriydi... Daha önce gelen dindaşlarına “Ateist’im!” dedim olmadı.