Defne Eski̇oğlu (14) Köşesi

6 Kasım 2018

Merhaba arkadaşlar…bugün teknolojiyle birlikte büyümek ve teknolojinin biz çocukları nasıl etkilediği konusuna değinmek istiyorum…

Öncelikle hatırladığım ilk teknoloji anne ve babamın küçük Nokia telefonları ve arkalarındaki küçük kameraları… Ben küçükken babamın masasındaki çekmecenin içindeki küçük kutuda parçalanmış eski telefonlar olurdu. Babamın telefonu bozulduğunda çekmecedeki parçaları kullanarak tamir ederdi. Babam sanırım 2007’de annemin doğum günü için iphone almıştı. iphone’da bir kaç gelişmiş oyun vardı. Oysa ben babamın telefonunda yalnızca yılan oyunu oynardım. Artık annemin yeni telefonunda üç boyutlu bir şekilde yılanlar beni kovalıyordu… İlerleyelim 2010’a… ipad’ler satışa çıktı. Trende karşımda oturan yolcunun ipad’ine bakarken, “Ne kadar saçma. Bu kadar büyük telefon olur mu?” diye düşünüyordum. Sonraki yıllarda öğrendim ki o bir telefon değil, küçük bir bilgisayarmış. Ben ilkokuldayken teknoloji beni pek etkilemiyordu. 2010’da ilkokula başladığımda okulumuzda bilgisayar odası ve içinde de kocaman masa üstü bilgisayarlar vardı. Çok değil 2013’de bilgisayar odası kaldırıldı, o masa üstü bilgisayarlarının yerine de taşınabilen ağır dizüstü bilgisayarlar geldi. O yıllarda bilgisayarların açılması da çok uzun sürerdi.

Şu an benim akıllı denilen bir telefonum, bilgisayarım ve bir tabletim var. Üstelik bunlar annemin ilk iphone’nundan çok daha yetenekli. Bu teknolojik gelişmenin beni nasıl etkilediğini merak ediyorsanız söyleyeyim. Artık ödevlerimi internet üzerinden öğreniyorum, yine internet üzerinden yapabiliyorum. Bence böyle bir gelişme hem iyi hem de kötü. İyi, çünkü eğer öğretmen internete ödevi koymayı ya da sınav gününü yazmayı unutursa, okula gidip “Ooo öğretmenim siz bize söylemediniz. Adil değil” dersem öğretmen anlayışla karşılayabiliyor. Babamın zamanında ödevleri yapmak daha zor olmalıydı herhalde, çünkü ne zaman hangi ödevin olduğunu aklında tutması gerekirdi. Günümüzde öğretmen ödeve ne zaman bakıp bakmadığımı internetten görebiliyor. Mesela okula giderken arabada ödevimi yapıyorsam, öğretmen son dakikada yaptığımı anlayabiliyor.

Ben ve yaşıtlarımın teknolojik gelişmeye kolay uyum sağladığı söylenebilir. Fakat babam ve bazı yaşıtları için bunu söyleyemem. Mesela uçağa bindiğimizde bile babamın dizüstü bilgisayarını da telefon gibi uçak ayarına alması gerektiğini söyleyince, “Defnecim sadece signal alıp veren cihazlarda uçak ayarı olur” demişti. Ben dizüstünde uçak ayarını gösterince de bana “Vay anasına” diye cevap vermişti. Babamın bu cevabı beni yanıltmamıştı. Zaten kendisi uçak kemerini bile kolay çözüp bağlayamıyor. Babam duymasın ama Heathrow’daki otomatik check-in’deki makinalarda da çok zorlanmıştı.

Annem bana “Büyünce ne olmak istiyorsun Defne” diye sorunca, benim cevabım “Şimdi seçmek için çok erken, kimbilir 5 sene sonra göz ameliyatlarını robotlar yapar” şeklindeydi. Şimdiden seçtiğim meslek üniversitede bilgisayar yazılımcı ‘kod’cusu olarak okuyacağım.

Teknolojinin benim için korkutucu yanı çoğu işlerimizin cihazlar tarafından karşılanması ve babamın zamanındaki işlerin geçerliliğini kaybetmesi… Bir diğer korkutucu yan da hepimizin korku filmlerinde gördüğü gibi yapay zekanın kontrol dışına çıkması ya da kötü insanların elinde kullanılması. Bunun olmayacağını garanti verecek kimse de yok sanırım. Bu robotların çizgi filmlerindeki gibi savaş teknolojisinde kullanılması berbat olur. Ama her zaman her şeyin iyi yanına da bakmamız gerekir, mesela bu yapay zeka ilerideki ölümcül hastalıklara çok daha kolay teşhis koyup önleyebilir ya da arabalardaki kazalara karşı da kullanılabilinir.

Son olarak bence teknolojiyle büyümenin bana göre bile zor olduğunu düşünüyorum çünkü bazı şeylerin teknolojisini yapamayabilirim. Ve teknolojinin benim sosyal hayatımı olumsuz etkileyen bir şey olduğunu düşünüyorum. Ben Türkçe F klavyesinde zorlanıyorum ama babam sözlerimi benim için olduğu gibi yazıyor. Bugünlerde “Teknolojide zorlandığım bir konu da bu” diyebilirim. Haftaya görüşmek üzere… – Defne Eskioğlu (14)