Tamer Çalışır

Herkesin bir hikâyesi var. Uzun ya da kısa, hızlı ya da yavaş geçen öykülerimizle, takvim yapraklarımızı birer birer koparmaya devam ediyoruz. Bu öykülerin kendimizce sohbetlik bölümlerini, kim bilir kaçıncı baskısını yaparak, eşe dosta bıkmadan anlatıyoruz.

Çoğumuzun hayallerini süsleyen, coşkulu bir umuttur yeniden başlamak. Umutlar tükendi derken hayatımızı kurtaran, elimizde kalmış son çaredir.

Geçti yıllar. Göz açıp kapayıncaya kadar hızla aktı. Kimseye zararı olmadı onun. Hani şu kırmamak için kırılmaya dünden razı olanlar vardır ya. İşte öyle birisiydi o da.  Zararı kendine, iyiliği herkese olanlardan.

Keşke yalnızca mavi gökleri soldursaydı bu Eylüller, bu hazan denen mevsim. Keşke yağmuruna katlansaydık birkaç ay kadar. Şemsiyelere sığınsaydık ve sonra dinseydi her şey.

Çay pişmeli ocakta ve  sesini hissetmelisin bahçeden... Ne bugüne ne yarına takmadan kafayı, rüzgar gibi esip geçmeli hayat. Çayın yanına ne olsun diye düşünmeli en fazla.

Seksen yaşının üzerinde bir anne... Altmıs yaşının üzerindeki kızı. Nasıl da birbirine benziyorlar. İkisi de kar gibi bembeyaz saçlı. Ama belli ki gençken ikisinin de  altın gibi parlayan sarı saçları vardı.

Yine ayakta gidiyorum. Victoria İstasyonu hep böyle kalabalık. Tekrar ettiğim çileli bir rutin bu. Ve neyi farkettim biliyor musun sevgili okuyucu?

Göçmenliği umutlu bir arayışa çeviren, çalışkan ve dinamik kişiliği ile Ahmet Aydın, hepimize ışık tutacak hayat öyküsünü bizimle paylaşıyor.