Tamer Çalışır

Bürokrasi, onaylanman için, elin mahkûm, aşmak zorunda olduğun ve çoğunlukla takıldığın engeller bütünüdür. Takılma deyince akla gelen ilk kelimelerden birisidir.

Karatavuğu bilir misin ? Tavuğa benzemeyen ama hakikaten kara olan kuş… Hani şu avcıların gözdesi olan Karatavuk. 

Yetenekli olduğunu düşünüyor musun? Bilgisayarını konuşturan, arabasını şaha kaldıran, ticarette şeytana pabucunu ters giydiren, gitarı ağlatan birisi misindir?  On parmağında on marifet olduğu için parmakla gösterilenlerden misin?

Sakin ol. Eskiden de böyleydi. Hep böyle. Hemen öyle karamsarlığa kapılıp, kötüleme bugünü. Milattan önce, bin yıl evvel, geçen yüzyıl ve bir sene önce… Hiç değişmedi bu düzen. Dünkünün tıpkısıyız hala.

Herkesin bir hikâyesi var. Uzun ya da kısa, hızlı ya da yavaş geçen öykülerimizle, takvim yapraklarımızı birer birer koparmaya devam ediyoruz. Bu öykülerin kendimizce sohbetlik bölümlerini, kim bilir kaçıncı baskısını yaparak, eşe dosta bıkmadan anlatıyoruz.

Çoğumuzun hayallerini süsleyen, coşkulu bir umuttur yeniden başlamak. Umutlar tükendi derken hayatımızı kurtaran, elimizde kalmış son çaredir.

Geçti yıllar. Göz açıp kapayıncaya kadar hızla aktı. Kimseye zararı olmadı onun. Hani şu kırmamak için kırılmaya dünden razı olanlar vardır ya. İşte öyle birisiydi o da.  Zararı kendine, iyiliği herkese olanlardan.

Keşke yalnızca mavi gökleri soldursaydı bu Eylüller, bu hazan denen mevsim. Keşke yağmuruna katlansaydık birkaç ay kadar. Şemsiyelere sığınsaydık ve sonra dinseydi her şey.