Şair o şiiri yazmayacaktı…

Bu yazı 5 Kasım 2020 tarihinde yayınlanmıştır

Çocukken “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın”, “Etliye sütlüye karışma”, “Söz gümüşse sükut altındır” diye öğretmişlerdi. O şiirleri okumayacaktık işte. Hele Nâzım’ı hiç: “Sen yanmazsan / Ben yanmazsam / Biz yanmazsak / Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa.” “Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi” diyen Can Yücel de işin tuzu biberi oldu.

Oysa Engizisyon mahkemesinden çıkarken hakimlere dönüp, “Eppur Si – Dünya yine de dönüyor” diyen Galileo Galilei’nin başına gelenleri biliyorduk. Bu şiirlerden sonra krala “çıplak” demek de boynumuzun borcuydu, velhasılı…

Hasan Hüseyin’in dediği gibiydik: “Ekmeği bol eyledik / acıyı bal eyledik / sıratı yol eyledik / geldik bugüne…” Bedri Rahmi’nin öğütleri de kulağımızda küpeydi: “En azından üç dil bileceksin / En azından üç dilde / Ana avrat dümdüz gideceksin / En azından üç dil / Çünkü sen ne tarih ne coğrafya ne şu ne busun / Oğlum Mernus / Sen otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusun.”

Hani “Tahirle Zöhre” olduğumuz da oldu kavganın orta yerinde. O yıllardaki meramımızı Aziz Nesin anlatsın: “Sen ağaçların aptalı / Ben insanların / Seni kandırır havalar / Beni sevdalar / Bir ılıman hava esmeye görsün / Düşünmeden gelecek karakış / Açarsın çiçeklerini / Bense hayra yorarım gördüğüm düşü…” Orhan Veli’den beter günlerimiz de oldu: “Beni bu güzel havalar mahvetti /… / Böyle havada aşık oldum.”

Attilâ İlhan’ı yâd edersek: “Ben sana mecburum bilemezsin / Adını mıh gibi aklımda tutuyorum /… / İçimi seninle ısıtıyorum.” Ahmet Arif ne güzel demiş: “Hasretinden prangalar eskittim / … / Yokluğun, cehennemin öbür adıdır / Üşüyorum, kapama gözlerini…”

Gözlerden sürüldüğümüz günlerde “Eyvallah” demeden memleketten de sürgün olduk. Edib Cansever anlatır halimizi ahvalimizi: “Boynu bükük duruyorsam eğer / İçimden öyle geldiği için değil / Ama hiç değil / Ah güzel Ahmet abim benim / İnsan yaşadığı yere benzer.”

Çilemizin aslı astarı memleket sevdasındandır. Nâzım bilir bizi kendisinden mütevellit: “Memleketimi seviyorum / Çınarlarında kolan vurdum, hapisanelerinde yattım / Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı / memleketimin şarkıları ve tütünü gibi.” Biz bu saçları ağartıncaya kadar “Şiir gibi yaşadık” desem abartmış sayılmam. Şiirlerle nöbetteydik, yaramıza tuz deyû şiir bastık, çıkınımızda ve zulamızda her daim şiir vardı, soğuk kış gecelerinde ellerimizi şiirlere tutarak ovaladık, şiirlerle kızdırdık haramileri, polis aramasında şiirlere saklandık, şiirleri birbirine ulayarak firar ettik mapushanelerden.

Şimdi radyodan, bu nacizane yazıya sızan şarkı da Yahya Kemal’in şiirinden: “Dönülmez akşamın ufkundayız. Vakit çok geç / Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!”

Londra’da kerahat vaktinde bu kadeh de bu satırların okuruna kalksın. “Dağ başındasın / Derdin günün hasretlik / Akşam olmuş / Güneş Batmış / İçmeyip de ne haltedeceksin?” Ah Orhan Veli ahhh! Bu şiiri hiç yazmayacaktın.