Psikolog Melike Barış

Zorbalık dediğimizde çoğumuzun aklına itip kakmak, bağırmak, kötü sözler söylemek gelir değil mi? Oysa bir çocuk sadece sözle ya da elle değil, bazen bir bakışla, bazen bir dışlanmayla, bazen de sessizlikle incinir.

Çocuk, başı sıkıştığında, canı yandığında, hata yaptığında içinden şu cümleyi söyleyebiliyorsa, orada gerçek bir sevgi ve güven ortamı vardır: “Ben ne yaşarsam yaşayım, annem babam benim yanımda.”

Bir çocuk düşünün… Sınıfta oturuyor ama zihni çoktan pencereden dışarıya, oyun parkına, belki de sevdiği bir çizgi filme kaymış.

Hayat, sürekli bir değişim ve dönüşüm süreci. Bu değişimlerin bazen zorlu ve yıpratıcı olabileceğini, özellikle de terapi gibi derinlemesine bir süreçte daha iyi anlarız.

İnsan, uyumlu ve sorunsuz görünen birini gördüğünde genellikle "Ne kadar huzurlu" diye düşünür. Ama gerçekten öyle midir? Sessizlik, huzurun mu, yoksa öğrenilmiş çaresizliğin mi işareti?

“Aman, ayıp olmasın!” Hep birilerine kırılmasın, üzülmesin, yanlış anlamasın diye misafir tabağındaki son lokmayı bırakırız, gitmek istemediğimiz yerlere gideriz, içimizden gelmeyen işleri yaparız.

Büyük bir toplantı düşünün. Herkes ciddi, sessiz, dikkatle konuşulanları dinliyor. Tam o anda biri masaya çıkıyor, eline geçen kalemleri fırlatıyor, yüzüne fosforlu kalemle bıyık çiziyor.

Duygular, insanların içsel dünyasında yaşadıkları, genellikle çevrelerinden aldıkları uyarıcılara verdikleri öznel tepkilerdir.