Seni Taşırken Kendim Düştüm

Bu yazı 4 Aralık 2025 tarihinde yayınlanmıştır

Bazen insan, iyi niyetiyle hızla koşarken aslında nereye koştuğunu fark etmez. Karşısındaki acı çeker, yıpranır, dağılır; sen de “Ben toparlarım, ben tutarım, ben iyileştiririm” duygusuyla ilişkiye omuz verirsin. Bu ilk bakışta sevgi gibi görünür ama zaman içinde, bir döngü ortaya çıkar: Kurtarıcı rolüne giren kişi tükenir, kurtarılacağını sanan kişi ise ne kadar iyileşir ki?

Sorumluluk, sahibi tarafından taşındığında anlam kazanır. İnsan bir başkasının hikâyesini sırtlanmaya kalktığında, onu aslında kendi hikâyesizliğine dönüştürür.

Sen onun yerine konuşamazsın, onun yerine değişemezsin, onun yerine sorumluluk alamazsın. Bir süre dayanırsın, çabalarsın, beklersin… ama ilişkinin ağırlığı giderek artar. Sonunda ilişki hep aynı yerden kırılır: Tükenmişliğin gölgesinden. Ve geriye, insanın içini en çok acıtan o soru kalır: “Daha ne yapabilirdim?”

Aslında sorun “yetmemek” değildir. Sorun, başkasının duygusal yükünü kendi sırtına almaktır. Psikopatolojiler, kişilik örüntüleri, kronikleşmiş davranış kalıpları, bunlar sadece iyi niyetle, fedakârlıkla, susup sabretmekle iyileşmez. Ancak kişinin kendi sorumluluğuyla, gerektiğinde profesyonel destekle dönüşür.

“Kurtarıcı” rolü dediğimiz şey ise sessiz bir yanılsamadır. Başta sana güç veriyormuş gibi görünür ama zamanla, o güç yerini yorgun bir kırgınlığa, değersizlik hissine, içten içe büyüyen bir hayal kırıklığına bırakır. Başkasının yükünü taşırken, insan kendi sınırlarının esnediğini duymaz bile. Bir bakarsın ki kendi ihtiyaçların, kendi sesin, kendi ruh sağlığın geri planda, silik bir fotoğraf gibi kalmış.

Ve acı verici de olsa insan şunu öğrenir:

İyi olmak yeterli değildir sınırları korumak da gerekir.

Sevmek önemlidir ama başkasının sorumluluğunu almak değildir.

 

Website: www.melikebaris.com

Instagram: www.instagram.com/psikolog_melikebaris/

Sevgiyle kalın!

Melike Barış