Londra artık çobansız bir köy değil

Bu yazı 28 Nisan 2022 tarihinde yayınlanmıştır

“Birleşik Krallık genelinde, işçilerin gerçek yaşam ücreti (Real Living Wage) 9.90 sterlin. Londra’daki bu rakam ise 11.05 sterlin. İşverenlerin gönüllü olarak kaydolduğu “Real Living Wage” uygulaması, hükümetin belirlediği asgari ücretten (National Living Wage) farklı.

23 yaşın üzerindekiler için asgari ücret ise Nisan 2022’den itibaren saat başına 9,50 olarak uygulanıyor. Ülke genelindeki tüm işçilerin yüzde 20’sini oluşturan 5,5 milyona yasal haklarının altında ödeme yapıldığı sanılıyor. Bizim topluma gelirsek bu oranın yüzde 50’nin üzerinde olduğunu düşünüyorum.

Daha önce pek çok kez yazıp çizdim, ne yazık ki toplum üyesi patronlar yine kendileri gibi göçmen işçileri asgari ücretin yarısına üstelik kötü koşullarda çalıştırıyor, yıllık izin gibi sosyal hakları da tanımıyorlar. Yasalara göre; eğer bir işveren işçisini asgari ücretin altında çalıştırırsa, her işçi için 20 bin sterlin para cezası ödemek zorundadır.

Ayrıca şirket kamuoyuna teşhir edilmekte ve menajeri de 15 yıl boyunca kara listeye alınmaktadır. Bu rakamların altında çalıştırıldığını kanıtlayan eski işçi, eski işverenlerinin başına çorap örebiliyorlar… Hani biz yazalım da “bilseydik yapmazdık” demeyin…

“Londra’da Bizim’Kiler” kitabının yazarı olarak toplumun sorunlarının başında emek sömürüsü geldiğini söyleyebilirim. Göçmen işçiler olarak üç ayaklı bir mücadele içinde olmamız gerekiyor. Geldiğimiz ülkedeki demokrasi mücadelesini desteklemek, Birleşik Krallık’taki sosyalizm mücadelesine katılmak ve kendi toplumumuzun sorunlarına karşı örgütlü uğraşmak…

Bu üç ayak birbirine denk olmalı.. 20 Nisan Çarşamba günü örgütlü emek mücadelesi için ciddi bir adım atıldı. UNITE ve DAY MER işbirliğinde Göçmen İşçiler, Gıda, Perakende ve Servis İşçileri Şubesi kuruluşunu “resmen” ilan etti. İşçiler artık kendi dillerinde örgütlü olarak haklarını arayabilecekler.

Kuruluş toplantısında kayıtsız çalıştırılan / çalışan işçiler ile Ankara Anlaşmalılara da çağrıda bulunan sendikacılar, bu üyelere (kendi konumlarına bir zarar gelmeden) hukuki destek sunulacağını belirttiler.

“Londra’da Bizim’Kiler”de anlatıldığı gibi bizim toplum 1974 büyük Wimpy grevini gerçekleştirdi. 1980 ve 90’larda tekstildeki örgütlenme ve hak arayışlarımız da yabana atılacak cinsten değil. Toplumda tekstil sonrası 2000’den itibaren neredeyse derin bir uykuya dalan örgütlü emek mücadelesi yeni şube ile atağa geçebilir…

Şube Sekreteri Arif Bektaş’ın dediği gibi doğan bu çocuğu hepimiz büyütmeliyiz. Şube Başkanı Mehtap Gül’ün dediği gibi de artan hayat pahalılığına karşı hak aramanın tam zamanı! Göçmen İşçiler, Gıda, Perakende ve Servis İşçileri Şubesi sesini duyurdukça toplumdaki irili ufaklı esnaf da ücret ödemelerinde kendisine ayar verecektir. Bu şube sayesinde Londra artık çobansız köy olmaktan çıkacaktır.

Sendikalı olmak isteyen ya da işyerlerinde herhangi bir sorun yaşayan işçilerin 07939 084 264 numaralı telefondan sendika yetkililerine ulaşabileceğini de eklemeliyim. Toplantıda örgütlenme önündeki engel olduğu varsayılan kayıtsız işçilerin sorunları ve bu çıkmazın aşılma yöntemleri de konuşuldu.

Bu köşede uzun uzadıya anlatmak istemiyorum ama bu konuda işçilerin sendikacılar ile yüz yüze sohbet etmelerini öneriyorum. Makus talihimizi değiştirmek elimizde.

Eğer çalışıyorsanız ve sendikasızsanız ilk adım sizden gelsin ve yukarıdaki telefonu arayın lütfen…