Kendi Hayatının Seyircisi Olmak

Bu yazı 20 Kasım 2025 tarihinde yayınlanmıştır

Sabah pencereden içeri sızan ışığın, perdenin kenarında ince bir çizgi hâlinde uzayıp gitmesini düşün. Her sabah o çizgi, evin duvarına küçük bir sahne çizer aslında. Ama çoğumuz, o sahnenin farkına varmadan, elimizdeki telefonun ekranına bakarak güne başlarız. Gün ışığı bize hitap eder, biz dönüp bakmayız. İşte kendi hayatının seyircisi olmak tam da böyle bir şeydir: Sana ait olan sahnelerin kenarında öylece durmak, rolünü unutarak dışarıdan izlemek.

Bazen, kendi hikâyenin içinden geçerken hafif bir yabancılık hissedersin. Sanki yürüyen sen ama yaşayan başkası. Sahneler değişir; mutfakta kaynayan su buharı, metroda bekleyen kalabalığın iç sıkıntısı, bir dostun yüzündeki kırık tebessüm… Hepsi yaşanır, fakat sen arka sıradan izliyormuşsun gibi gelir. Duyguların var ama temasın yoktur.

Farkında olmadan seyirci olduğumuzda, zaman da rolünü değiştirir. Saniyeler, bir film şeridi gibi hızla akar; anı yakalayamazsın çünkü elin hep koltuğun kenarındadır, kalkıp sahneye adım atmaya tereddüt edersin. Ama ne tuhaf… Sahne her zaman açık kalır. Yönetmen yok, senaryo değişebilir, dekor yerinden oynayabilir. Hayat, sürekli yeniden yazılabilen bir roman gibidir aslında. Bir cümleyi silip yenisini ekleyebilirsin. Bir karakteri uğurlayıp yenisini davet edebilirsin. Biz ise çoğu zaman yalnızca “geçiyoruz”.

Oysa biraz dikkat etsek… her kare, kendi içinde bir mesaj taşıyor. Bir renk, bir ritim, bir duygu. Belki de bize bir şey anlatmaya çalışan minik işaretler bunlar. Çünkü hayat, hızlı akıyor diye anlamsız değil. Aksine, anlam tam da bu akışın içinde gizli.

Sevgiyle kalın!

Melike Barış

Psikolog

 

Website: www.melikebaris.com

Instagram: www.instagram.com/psikolog_melikebaris/