Başlarken

Bu yazı 31 Ekim 2013 tarihinde yayınlanmıştır

Dile kolay, yarım asırdır Londra’yı mekan edinmiş bir top­luluktur söz konusu olan. Haliyle, herkesin anlatacak bir hikayesi vardır ve her hikaye kendi başına özgündür. Bizleri bambaşka yolcu­luklara çıkarır.
Büyük hikayenin yani Lond­ra’daki Türkçe Konuşan Topluluk’un yapısına dair bir çok yazı kaleme alınmıştır. Bizim yazı­larımız ise küçük hikayelerin peşine düşmeyi hedefleyecektedir. Elbette bütün bir topluluğu değerlendiren analizlerden ve akademik çalışma­lardan yararlanılacaktır. Zira bun­lar sözlerin havada kalmasını engel­leyen bir zemindir.
Peki “büyük hikaye” özetle na­sıldır diye sorulursa, herkesin bil­diğini tekrar söylemek pahasına da olsa, giriş mahiyetinde şunları söyleyebilirim; Bu yarım aşırı aşan bir öyküdür. Kıbrıs’tan gelenlere Türkiye’den gelenlerin eklendiği bir göç yolculuğudur. İçinde acı­lar, dertler ve tasalar olduğu kadar neşelerin, mutlulukların ve kıvanç­ların da olduğu bir ruh halidir. İlk gelenlerin vatan hasretiyle beraber ekmek parası derdine düştüğü bir telaştır. Bir var olma sürecidir. Bu varoluş kimi için maddi iken kimi için ise manevi bir boyuttur. Bazen de her ikisi. Fakat her halükarda bir olmak ya da olmamak durumudur. Saygıya değerdir. Sonrakiler ise, an­nelerinin ve babalarının bütün gay­retlerine rağmen, boş kalan yerleri doldurmakla yükümlü olan nesiller­dir. İşleri ebeveynlerinden daha zordur. Arkalarında gelenek denen destek cılızdır. Önlerinde ise anla­maları gereken büyük bir medeni­yet ve yükselmeleri gereken bir top­lum vardır. Gücü yetmeyip o boş­lukta kaybolanlarla, karınca misali de olsa bir yerlere ulaşanlar aynı fotoğraf karesi içindedir. Mümkün değil ama farz edin ki bir sahnede, trajedi ile mutlu son iç içedir. O yüz­den sohbetlerinizde özlem ile mem­nuniyeti, öfke ile merhameti, hüzün ile tebessümü, başarı ile bir tutuna­mama halini aynı cümlenin içinde rahatlıkla duyabilirsiniz. Bu sizi ilk bakışta şaşırtır ancak zamanla buna alışırsınız ve aslında topluluğu ori­jinal kılanın da bu “iki arada bir de­rede’’ kalma hali olduğunu görürsü­nüz. Gerçi anavatan Türkiye’de bu durum iki yüzyıl yaşanıyordur. Hem Batılıdır hem Doğulu; hem Avrupa­lıdır hem Asyalı; hem oralıdır hem buralı. Oysa Londra’daki Kıbrıslılar ve Türkiyeliler aynı durumu başka diyarların başka zamanlarında tec­rübe etmektedirler. Bu zor olduğu kadar gerçekten orijinal bir şeydir.
Bu orijinal hikaye burada bitme­miştir, aksine yeni ilavelerle bera­ber devam etmektedir. Londra hala bazılarının hayallerini besleyen bir şehirdir ve bu uğurda birçok kişi Türkiye’den yolunu buraya düşür­müştür ve düşürmektedir. 2013 yılı itibariyle onların hikayeleri ol­dukça tazedir ve hatta eskiler için nostalji olan şeyler onlar için rea­litedir; yaşanmaktadır. Yeni gelen­ler genel hikayeye henüz renk vere­mezler. Kaybolmamak için çırpınır­lar ve tırnaklarını bir şekilde şehre geçirmek isterler, aynı ilk gelenler gibi…
Buraya kadar söylenenler, az önce ifade ettiğim gibi, genel bir bakıştır. Bundan sonraki yazılar merceğini Londra’yı yurt edinenle­rin serüvenine tutacaktır. Bu yüz­den saha spesifik olacaktır. Ama­cım insanların “göç hikayeleri”ni dillendirmektir. Elbette bunu ya­parken şehre ve insana dair kendi gözlemlerimi de paylaşacağım. Bu benim için çok öğretici ve keyif ve­rici olacaktır. Umarım aynı duygu ve düşünceleri sizler de paylaşırsı­nız. Eğer sürç-I lisan edersem şim­diden affınıza sığınırım.