Berna Uytun Önk

Bazen düşünüyorum da… Eskiden insanlar sabah kahvesini içerken gazeteleri karıştırır, dünyayı o sayfalarla öğrenirdi. Şimdi kahveyi bile yudumlamadan, parmağımızla ekranı kaydırıyoruz. Bir cümle, bir fotoğraf, bir video…

“Bir zamanlar özgürleşmenin kapısıydı; bugünse hem en parlak vitrinimiz, hem de en karanlık kuyumuz.”

Altı yıldır Londra’dayım. Bu şehir bana hem yeni hayatlar hem de yeni yüzler sundu. Aynı sofralara oturdum, aynı iş yerlerinde çalıştım, aynı şeylere güldüm, aynı acılara ağladım.

Bazen bir cümlenin ucuna tutunuyorum, bazen bir sabahın sessizliğine. Kalem elimde değilse bile zihnimde yazıyorum. Sanki her gün, bir parça daha anlatmak istiyor kendini bana. Yazı, sadece harflerle değil, niyetle yazılıyor. Ve insan bazen, en çok yazarken anlıyor kendisini: “Ben aslında...

Gurbet içimizde büyür

8 Mart… Sıradan bir gün gibi ortaya çıkıyor ama aslında bir gün değil, bir tarih değil; bir devrimdir. Bir sesin, bir çığlığın, bir direnişin yansımasıdır. Kadınların özgürlüğü için dünyadaki mücadelesinin, özgürlüğün gösterdiği direncin ve dünyanın değişen gücünün simgesidir.

Dünya, kaotik bir sahne. Gürültünün, beklentilerin, zorunlulukların ve etiketlerin üzerimize yapıştığı bir alan. Dış dünya bizden sürekli bir şeyler talep ederken, iç dünyamız ise bu taleplerin altında ezilip duruyor.

Hayat bazen bizi beklenmedik bir yolculuğa çıkarır. Bu yolculuk, içimizdeki gücü keşfetmemiz için bir fırsat sunar. Kimi zaman ağır sınavlarla karşılaşırız..