Silkine bilsem…

Bu yazı 27 Ağustos 2013 tarihinde yayınlanmıştır

Birileri adeta paçama sarılmış ağırlığını hissediyorum. Bir silkin­sem düşecekmiş gibi geliyor ama nedense uzun zaman oldu hala orda duruyor. Hani şöyle bir şey yersiniz de ya çok acı ya da ekşi­dir, yüzünüzü buruşturur acı çek­tiğinizi gösterirsiniz, ardından bir lokma daha, bir daha alır acının zevke dönüştüğünü hissedersi­niz, işte öyle bir şey alışkanlık gibi, tutku gibi artık hep paçanızda taşır durursunuz.
Aşağılara düşmeden bir zaman­lar omzunuzda taşımış olmanızdır belki silkinmekten alıkoyan, onun gidişini görmek istemez o acıya yaşamamak için gözünüzden akan yaşı gizlersiniz. Deniz kenarında yürürken bir ara elinizdeki ince çubukla kumlara gençlikten kalma alışkanlığınızla bir kalp resmi çi­zersiniz, hani o bir okla ikiye ay­rılan bir tarafında kendinizin bir tarafında onun adı, ama bu kez biraz farklı.
Okun geçtiği yerden sızan kanı belirlersiniz çünkü yaralanmıştır bu kalp, kan durmak bilmez sızar da sızar.
Gelincik çiçeği gibi kızıla dön­müş güneşin batışını engellemek isterim umutlarımı birlikte götür­mesin diye, ben ne hayallerle baş koymuştum dersiniz başınızı om­zuna yaslar yine de gitmesin diye ah çeker gözünüzün yaşını gizler­siniz.
Akan yaşın sel olduğunu zanne­dip yağmurun sularına kapılırca­sına nereye sürüklerse gidersiniz, aslında aşağılara düşen o değil de kendiniz olduğunu belki biraz geç belki de hiç fark etmeden acının verdiği tatlılıkla belki hiç silkinmez diye, paçasına sımsıkı tutunmaya devam edersiniz.