Öğrenmedik kucaklamayı…

Bu yazı 23 Ağustos 2013 tarihinde yayınlanmıştır

Hava bir açıyor bir kapıyor. Yü­zünü göstermek için adeta yavaş yavaş ilerlerken güneş, ona nispet bulutlar da önüne geçmek için ya­rış tutuyor.
Bazen el çekiyor bulutlar, tatile mi çıkıyor ne? İşte o zaman gör gü­neşin nasıl parlayan inci gibi, sa­rışın bir bayanın yakıcı güzelliği içinde tepeden baktığını. Sinirle­nir zaman zaman rengi değişir ko­yulaşır kurşuni, hatta simsiyah olur bulutlar ‘izin bu kadardı’ dercesine güneşe hasret bırakır yeryüzünü hunharca kullanan canlıları biz in­sanları. Yağmur salar üstümüze kırgınlığından, dolu olur, kar olur ama ne olursa olsun sonu bereket olur. Haberlerde dinleriz sel sula­rının aldığı canları, Güneş’in yakıcı sıcaklığından hayatını kaybeden in­sanları, soğuktan ölenleri ve daha birçok kötülüklerini şu bizden ha­bersiz doğamızın.
Rüzgarın uğultusu ‘yol ver bu­gün başım dumanlı esmek geldi içimden’ dercesine fırtınalar ko­parsa da, gökte gece gündüz de­meden boy gösteren Ay belirler sınırını.
Ne Güneş’in ne de bulutların ha­beri yok ki değişebilsin. Kendi der­dinden esen rüzgarın, sessiz sakin hareketsiz seyreden Ay’ın bize bir kastı yok ki. Bulunduğumuz yerden yarıştıklarını sanırız, birbirlerini ta­mamladıklarından bir haber parla­maya, yağmaya, esmeye ve seyret­meye devam ederler.
Kendi kendimizle yarıştığımız bu Dünya da, suların coşacağı yerlere evler yapar sonra sel sularına ka­pıldık diye düşünür dururuz.
Yazın kavurucu sıcağında renk değiştirmek için, belki de kendimizi sokmuş olduğumuz düzende mec­buren ekmek bulabilmek, yaşamı sürdürmek uğruna soğukta çalışır­ken hayatımızı kaybederiz. Bundan ne bulutun ne güneşin haberi yok ki değişsin. Şehirler kurarız rüzgarla­rın tufan olup estiği yerlere. Kıpır kıpırdır dünyamız.
Denizlerin dans ettiği, dağların yükseldiği bazen ateş olup kükre­diği görülür, silkinmek ister bazen, heybetlidir nede olsa sallanır yer gök bir kıpırdanışında. Deprem diye isimlendirdik o silkinişi haberi yok ki dünyanın, silkinişinden vazge­çebilsin.
Şehirler yaptık sallanan diyar­lara, akan suların yollarına, rüz­garın estiği, dağların kükrediği mekanlara, henüz öğrenemedik paylaşmayı, saygı duymayı ve ku­caklamayı.