Çocukluğumuzdan beri hepimize bir şey öğretilmiştir: “Aman, ayıp olmasın!” Hep birilerine kırılmasın, üzülmesin, yanlış anlamasın diye misafir tabağındaki son lokmayı bırakırız, gitmek istemediğimiz yerlere gideriz, içimizden gelmeyen işleri yaparız. Ama tüm bunları yaparken kendimize ne kadar ayıp ettiğimizi hiç düşündük mü?
Hayatının hangi anında gerçekten “Ben bunu istediğim için yapıyorum” dedin? Yoksa çoğu seçiminde başkalarının beklentileri mi seni yönlendirdi?
Başkalarına duyduğun saygıyı kendine de gösterebiliyor musun? Başkalarına, sırf ayıp olmasın diye yaşarken, kendine ayıp ediyorsan, bir şeyleri ters yapıyorsun demektir. Kendini göz ardı ettiğin bir yaşamda gerçek “sen” nasıl var olabilir?
Önce kendine saygı duymayı öğrenmelisin. Çünkü sen yoksan, hayatın da eksik kalır.
Sevgiyle kalın!
Melike Barış
Psikolog
Website: www.melikebaris.com
Instagram: www.instagram.com/psikolog_melikebaris/
- Zorbalık
- Çocuğun Sığınacağı Liman
- Çocuğumun Dikkati Çabuk Dağılıyor
- Terapi Sürecinde Neden Bazen Kötü Hissedilir?
- Sessiz, Sakin, Olgun Çocuk
- Çocuklar Küçük Yetişkinler Değildir
- Bastırılan Duygular Kaybolur mu, Büyür mü?
- Duygular ve çocukların duygusal deneyimleri
- Nereden nereye geldiğine dön bir bak
- Kendini Korumak: Bencilce mi, Gereklilik mi?