İçi boş bayram mesajları

Bu yazı 6 Ağustos 2013 tarihinde yayınlanmıştır

Bayramlarda adet üzerine Türki­ye’deki siyasiler ve yurt dışındaki tem­silcileri kalıplaşmış bayram mesajları yayınlarlar… Önce bayramımızı kutlar­lar sonra da halkı ya da toplumu birlik ve beraberliğe davet ederler.
Galiba her seferinde bir önceki bay­ram mesajını takla attırıp yayınlarlar… (Tekavüt yaşına gelmiş bir gazeteci olarak bu içi boş bayram mesjlarının okunduğuna da hiç inanmıyorum.)
Yaşamın pratiğinde ise kendileri yalnızca üyesi oldukları siyasi akımı ya da cemaatin elemanları olarak ça­lışırlar… Bu zevat kendileri gibi düşün­meyen halk ya da toplumu karşısına alıp ayrımcılık ya da bölücülük yap­mayı işin doğasından saymalarına kar­şın bayramda takiyye yapmaktan da utanmazlar ve bizi birlik ve beraberliğe davet ederler…
Hani “Yahu sen ne yaptın da bizden bunu bekliyorsun hacııı” diye sorsanız yeridir…
Çocukluğumun bayramları
Çocukluğumuzun bayramları gü­zeldi… Belki de “çocuk gözüyle bay­ramlar güzeldi” diye düzeltmeli…
Benim çocukluğumda bütün aile üyeleri ailenin en büyüğü büyükbaba ve anneannenimizin evinde toplanırdı. Büyük aile sofrası kurulur yaş sırasına göre yemeğe başlanırdı.
Büyükbaba her zaman tedavüldeki en büyük kağıt parayı bayram harçlığı olarak verirdi… Bayram harçlıkları da kentin merkezine kurulan bayram yer­lerinde özgürce harcanırdı.
Bayramın ikinci günü büyükbaba­dan yaşça küçük aile üyelerine bayram ziyaretine gidilirdi.
Öyle bayram zamanı ‘Bayram– oğlu’na tatile kaçmak o zamanlar moda olmamıştı, olsaydı da ‘ayıp’ sayılırdı herhalde…
O günlerde kapitalizm herşeyi me­taya, tek ölçü birimini paraya çevir­memiş olmalıydı. Bütün aile üyeleri birbirlerini sever sayardı…
Öyle ceviz kabuğunu doldurmayan konulardan dolayı kardeşler birbirle­riyle küsmezdi.
Kırgın olanlar da büyükbaba sofra­sına mutlaka katılır ve büyükbabanın bastonunun adaletiyle yeni bir sayfa açardı. Öyle aile büyüklerine küsmek, tavır almak hele hele posta koymak mı? Tövbe deyin…
Yaşlılar sorunu yoktu. Yaşlananlar aile içinde bakılır ve hakkettiği hürmeti de görürdü…
Bayramın 3’ncü 4’ncü günü ilkokul öğretmenleri ve komşulara sıra gelirdi. En iyi hediye ipek mendildi… komşu­larımız Hediye Teyze ve Safiye Teyze bayramlıklarımızı aylar öncesinden hazırlar, bayramda pencerede yolu­muzu gözlerdi… Bayram ziyaretinde onlar da eski bayram anılarını anla­tırdı…
Bayramlarda bayram yerleri kuru­lur demiştim ya… Erkek çocuklarının en popüler oyuncağı mantar tabanca­sıydı.
Benim iki namlulu mantar taban­cam vardı. Tehlikeli bir oyuncaktı ama nedense bizimkiler akıllıca oynayaca­ğımı düşünüyor olmalıydılar…
O zamanlar tabanca ve silah teh­likeli oyuncak olarak görülmezdi… “Şimdiki çocuklar tabancayla tanışmı­yorlar Allah’tan” yazacaktım ama vaz­geçtim… Çünkü bilgisayar oyunlarında katliam yaparak büyüyorlar…
Bayramınız kutlu olsun…
Gezi Parkı Direnişi bana umut verdi dostlarım. Gezi; inancın değil bilincin, metafiziğin değil diyalektik doğruların, ayrımcılık ve bölücülüğün değil gerçek birlik ve beraberliğin yeşerebileceğini gösterdi… Her bayramdaki dileğim de bunlardı…
Daha yaşanılabilir bir dünya kurabi­liriz… Dünyayı bayram yerine dönüş­türmek ve her gün bayram sevinci yaşamak için farlılıklarımızı zenginlik olarak görmekle yola koyulmalıyız sa­nırım…
Dostlarım bayramınızı kutluyorum (ama ilk paragraftaki zevat gibi değil) ve “Her günü bayram etmek için ille de deli olmaya gerek yok” diyorum…