Kral ile Köylü ve Engeller Üzerine

Bu yazı 8 Ekim 2013 tarihinde yayınlanmıştır

Eski zamanlarda bir kral, saraya gelen yolun üzerine kocaman bir kaya koydurmuş, kendisi de pencereye oturmuş geleni gideni bakalım neler olacak diyerek gözlemlemeye durmuş. Ülkenin en zengin tüccarları, en güçlü kervancıları, saray görevlileri sabahtan akşama kadar birer birer gelmişler..
Hepsi kayanın etrafından dolaşıp saraya girmişler. Kral halkından bu kadar vergi alıyor, ama yolları temiz tutamıyor diyerek pek çoğu kralı yüksek sesle homurdanarak eleştirmişler. Sonunda bir köylü çıkagelmiş. Bu köylü saraya meyve ve sebze getiriyormuş. Sırtındaki küfeyi yere indirmiş, iki eli ile kayaya sarılmış ve ıkına sıkına kayayı itmeye başlamış. Sonunda kan ter içinde kalmış ama, kayayı da yolun kenarına çekmeyi başarmış. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereyken, kayanın eski yerinde bir kesenin durduğunu görmüş. Keseyi açmış… ve ağzına kadar altınla dolu olduğunu görmüş. Bir de kralın notunu görmüş… “altınlar kayayı yoldan çeken kişiye aittir!” Bu kısa hikayeden herkes farklı anlamlar çıkarabilir. Çıkardığımız anlamlar yaşadıklarımızla ve de yaşadıklarımızın bizi o anda içine soktuğu durumun bize elverdiği kadar olur.
Örneğin bu kısa hikayeyi depresyon geçiren kişilere anlattığınızda onların çıkardığı anlam ya da anlamsızlık depresyon geçirmeyen bir insanınkinden çok daha farklı olabilir. Depresyonda olan kişi hikayenin saçmalığına gerçek yaşamda böyle olmayacağına ve verilen onca çabanın nasıl olsa boşa gideceğinden dem vurabilir. Ya da kafam uyuştu hiçbirşey anlamadım da diyebilirler. Bunu derken dürüsttürler çünkü beyin o kadar yorgun ve de başka şeylerle meşguldur ki o anda önündeki yazıyı okuyamaz, dinlediğini duyamaz. Bunun aksine depresyonda olmayan ya da hikayeye daha farklı gözlerle bakan bir kişi bu hikayeden; her engel, yaşam koşullarınızı daha iyileştirecek bir fırsattır! diye bir anlam çıkarabilir. Emek verilmeden sonuç alınmaz ya da insan çaba sarf ettikçe hayat ona bakacak ve mutlaka ona karşılığını verecektir diye açıklayabilir. Korkularımızın, problemlerimizin üzerine gittikçe onları aşabiliriz de diyebiliriz.
Belki de bu iki cephenin aksine burada önemli olan ve çıkarılması gereken ders eylemde olma halidir. Belki anlamlara takılmadan sadece eylemde, etkinlik içinde bulunma halinin bize sağlamış olduğu duruma bakarsak bizi kısır döngülerin içine sokacak anlam kavgası içerisine girmeyi engelleyebiliriz. Depresyonda olma, sonrunlar içinde olma, korkuların esiri olma durumları bizleri kendi istedikleri doğrultuda hareket etmeye iter. Depresyon hali varlığını ancak onu besleyecek davranışları devam ettirdiğimiz takdirde devam edecektir. Aynı şeyi endişe ve korkularımız içinde söyleyebiliriz. Bu yüzden “yeni” davranışlar geliştirmemiz gerekir ve haliyle bu “yeni” davranışlar kişiyi zorlayacaktır çünkü depresyon, kaygı ve korkular öyle birdenbire pes etmezler. İyiye, huzura ulaşmak yeni, farklı bir olgunluğu gerektirir ve bazen bu olgunluk kocaman “kayaları” yerinden oynatmamız gerektiğini hatırlatır.
Bu farkındalılıkla negatifliğin ve yanlış anlayışların bizleri içine soktuğu hantallığı eylemlikle, hareketlilikle çözmeye başladığımızda karşımızda biriken koca kayaları önümüzden kaldırmak yük olmaktan çıkıp yaşamın olağan eylemlerinden biri haline döner. Onları ittikçe ustalaşır, ve ustalaştıkça yaşam daha rahat nefes alabildiğimiz bir yere dönüşür.