İçindeki Çocukla Yeniden Buluşmak Ve Evin Yolunu Yeniden Çizmek

Bu yazı 23 Ocak 2020 tarihinde yayınlanmıştır

Bu hafta izninizle uyku konusuna bir ara vererek ama aslında çok da uzak olmayan bir konudan bahse­deceğim. Kısa bir köşe yazısının el­verdiği oranda madalyonun öbür yüzüne taşmış olan meselelere bir miktar yer ayırmaya çalıştım. Şimdi gündüz ve gecenin birbirine sürekli taşıdığı ve artık neyin nerde başlayıp nerde bittiğini kestirmekte zorlandı­ğınız bir çemberden bahsedebiliriz.

Yaşam bir devinim olduğuna göre bizim de içinde varolmak için kur­duğumuz bir devinimimiz vardır. İyi ya da kötü, doğru ya da yanlış atıf­larda bulunmadan öncelikle şunun altını çizmek istiyorum. Kendinize bir iyilik edin ve önce kendinizi yar­gılamaktan vazgeçin. Çünkü şimdiye kadar yaptığınız ya da yapmadığınız, yapabildiğiniz ya da yapamadığınız her şey; görebildiğiniz ya da göre­mediğiniz, fırsatını bulabildiğiniz ya da bulamadığınız her durum sizin va­rolma deviniminizin size sunduğu di­namiklerdir.

Öncelikle bir kabul sürecine izin verin.

Çünkü elimizde olanı olduğu gibi kabullenmediğimizde iç dünyamızda çok daha çalkantılı çatışmalarla yo­rularak deviniriz.

Çoğu zamanda aynı yerde saydığı­mızı kendimize dahi itiraf edemeyiz.

Buradaki kabul her şeyi değiştir­memek üzere bir kabul değil tabii ki…

Kendi hayatımıza ve hatta yaşama ve çevremize olumlu yönde birşey­ler katmaktan mahrum kaldığımızda mutsuzlaşırız.

İçinden yanlızca küskün bir yan­lızlaşma doğar ki o da yine sizin hala içinizdeki çocukla olan meseleleri­nizden kaçtığınıza işarettir.

GÜZEL…

Göçebe toplumlar için bu çok daha elzem ve çok daha hayatı önem taşır. Çünkü kökleriyle bağlarında bir dolu çatallı yol oluşmuştur. Bu kötü değildir. Sadece yolu kimileri için uzatırken kimileri içinse kestirme patikalar örer.

ŞİMDİ;

En son ne zaman çocukluk fotoğ­raflarınıza baktınızı hatırlıyor musu­nuz?

Bir süre gündüz ve gece doluyu boşa boşu doluya aktarıp durdunuz ve bir türlü her iki kovada da taşıya­bileceğiniz bir dengeye kavuşama­dığınızı düşünüyorsanız büyük bir ihtimalle henüz iç kaynaklarınızla gerçek ve şevkatlı bir buluşmaya izin vermemişsiniz demektir. Yaşa­mın yükünü doldurduğunuz sonra da omuzlarınızda ya da sırtınızda taşı­dığınız hatta bazen de taşıttığınız yüklerinizle daha iyi başedebilmek için uzun zamandır yapmadıysanız ya da zaman ayırmadıysanız şimdi şunları yapın:

Eline çocukluğundan kalma bir kaç fotoğraf al ve onlara bak…

Eski seni ve çocuk seni yeniden hatırla…

Nasıl bir çocuktun düşün? ! …

Nelere güler nelere ağlardın ?! …

Önündeki hayata hangi oyunlarla girerdin…

En sevdiğin oyun neydi mesela?!…

Çevrenle ilişkin nasıldı?!…

Bu liste uzayabilir ama uzatma­yacağım. Eminim ki bu kadarı bile uzun bir hatıra yolculuğun açılması için fazlasıyla uzun bir liste. Çünkü bazen tek bir soru yada fotoğraf üstü örtülmüş dolu hikayenin üzerindeki kalın toz birikintisini bir üflemede sa­vuruverir ve kendinizi geçmişte bir yolculuğun bir yerinde buluverirsi­niz. İşin en heyecanlı tarafı da bu zaten. Zihninizin ve ruhunuzun sizi nereye taşıyacağını bilmediğiniz ama sonrasında size çok iyi gelebilecek bir yolculuğa cesaretle girme iznini kendinize verdiğiniz zaman elinizden ilk tutacak olan o küçük ama umut dolu küçük çocuk olacaktır. O sizin onun elinden tutup birlikte yürümek için zaten bekliyor. Size de izin ver­mek kalıyor…

AÇ KAPIYI BEZİRGAN BAŞI BEZİR­GAN BAŞI… KAPI HAKKI NE ALIRSIN NE VERİRSİN… BİR SIÇAN, İKİ SIÇAN, ÜÇTE DE KAPAN…

İyi yolculuklar…