Bıçaklı suçlar artıyor. Çözüm arayışlarında artış yok…

Bu yazı 1 Temmuz 2019 tarihinde yayınlanmıştır

1. Yazılarımda, genç ölümleri ve bıçaklı suçları çok işledim. Onlarca kez yazdım bir kez daha yazmak istiyorum, ‘Okuldan atılan her çocuk saatli bir bomba, suç ve uyuşturucu çeteleri için bulunmaz nimettir’. Her sokağa bir CCTV koymak ve polis sayısını ikiye katlamakta bu soruna çare olmayacak. Bir çare bulacaksak bunu aileden ve eğitimden sağlayacağız.

İngiltere’de ortalama her iki evlilikten biri boşanma ile sonuçlanıyor (2019 istatistik rakamlarına göre boşanma oranı yüzde 42). Birleşik Krallık’ta yetişen her iki çocuktan biri, yanlız yaşayan ebeveynleri ile yada üvey anne babalar ile yaşıyorlar. İyi örnekleri ayrı tutarım fakat, sağlıklı ve mutlu bir çocuk yetiştirebilmek için bu iki durumunda bir çok dezavantaj getirdiğ bir sır değil. Evin mutlu ve huzurlu ortamında yetişmeyen çocuklar, okulda da sorunlu olmaya devam ediyorlar. Sınıfın ve okulun çıkarlarını ön planda tutan, Baş Öğretmenler ve Okul Yönetimi, ‘School Governing Body’, sorunlu çocukları kolay yoldan okuldan atarak, belayı başlarından savmak istiyorlar. Genellikle orta okul yıllarında ortaya çıkan ‘problemli gençleri’ okuldan atmakla, mesele çözülmüyor. O öğrenci yine aynı mahallede, aynı bölgede yaşamaya devam ediyor. Aileden şanssız, sevgisiz ve ilgisiz gençler, yaptıkları ilk hata da yada bir kaç hata sonrasında kendilerini okul dışında buluyorlar. Hayata dezavantajlarla başlayan gençlerin zorlukları daha sonraki yıllardada devam ediyor ve kendileri gibi insan arayışlarına giriyorlar. Okullarda yaşanan ‘ırkçı davranışlarında’ gençleri öz savunmaya ve kendi gibi gördüğü insanlarla dayanışma içine itiyor olabilir. O yaşlarda bu gençlerden özeleştiri yapmalarını istemek, yanlış alışkanlıklarından hemen vazgeçmelerini beklemek beyhude bir çaba olur. Onlara en etkili destek ailelerinden ya da devletten gelecektir.

İşte bu nokta da okula ve hükümete çok iş düşüyor. Olaylara karşışan sorunlu gençler genellikle maddi veya psikolijik olarak iyi olmayan koşullardan geliyorlar ve belli ki biraz yardım ve anlayışa ihtiyaçları var. Sistem ve devlet biraz daha para harcamak suretiyle bir çok genci eğitim içinde tutabilir. Daha çok danışmanla ve toplum temsilcileriyle, sorunlu gençlerle iletişim kolaylaşabilir. Özellikle eğitim ve polis teşkilatlarında daha ‘renkli’ olmaya ihtiyaç var görüşündeyim. Eğitimli ailelerin, hem kendi çocularının iyiliği hemde toplumun geleceği için okulların yönetimlerine girmeleri gerekir. Bu insanlar kendi toplumundan bir öğrenci ile ilgili suçlama geldiğinde daha objektif değerlendirmeler yapabilirler. Sizin doğurup büyüttüğünüz, yıllarca emek verdiğiniz çocuğunuz, başkaları için bir rakamdan ibaret olabilir. Bu yüzden çocuklarımızın, okullardan atılmamaları ve karanlık sokaklarda ‘telef’ olmamaları için ailelerle birlikte okulların da dikkatli olmaları gerekir.

Son yılda hükümetin kesintileri nedeniyle azaltılan polis sayısı yüzünden, özellikle büyük şehir sokakları artık daha az güvenli. Sosyal kesintiler sonucu çalışmaya zorlanan yalnız anneler zor durumda. Artan aile içi problemler, boşanmaları tetikliyor ve mutsuz çocuk sayısını giderek artıyor. Bu saydıklarımızın hepsi bıçaklı suçları tetikleyen alt yapı faktörleri.

Başlıkta bıçaklı suçlar artıyor, çözüm yolları artmıyor demiştik. O noktaya gelirsek, bir çok olay sadece polisiye önlemlerle engellenemez. Ölen benim çocuğum değil, diye düşünenler varsa onlar da yanılıyor. Nasıl ki Suriye’de barış yoksa ve milyonlarca göçmen dünyanın her yerine dağılıp oraları rahatsız ediyorsa. Londra’da iyi bir evde oturmayan, iyi beslenemeyen, güvende olmayan ve okuldan atılan her gençte, yaşadığı mahalle ve genel toplum için büyük bir tehlikedir. Çözüm sosyal devleten, daha iyi eğitimden geçiyor. Alt eğitim ve kültür guruplarından gelen insanların hayattaki en önemli şansları, iyi bir eğitim almak suretiyle kaderlerini değiştirme umududur.

Okulları, sağlık sistemi ve diğer temel servisleri özelleştirilerek eşit ve barış içinde bir toplum yaratılamaz…..