Di̇n ve i̇nanç sömürüsü…

Bu yazı 30 Ocak 2018 tarihinde yayınlanmıştır

Hepinize merhaba,Londra öğrencilik yıllarım ve sene 1998. Londra’nın merkezi Soho bölgesinde ki bir kolejde, önemli bir İngilizce sınavına hazırlanıyorum. Yakın arkadaş­larım İtalya, Japonya, Brezilya, İspanya, Almanya, Fransa gibi farklı ülkelerden. İngilizcem et­kilenmesin diye okuldaki Türk öğrenciler ile ders dışında gö­rüşmüyorum.

Bir gün vefat etmiş babasının ruhunu Tanrı olarak kabul eden Japon arkadaşımız bizi hemen yan sokakta, küçük bir tapınağa gitmeye ikna ediyor. O zamanlar semavi dinler ve Yunan mitolo­jisi dışında bilgim olmadığından bu tapınağın hangi inançla ala­kası olduğuna dair bir fikrim yok. Tek bildiğim tüm Oxford Street boyunca kafaları kazınmış, ayak­ları yalınayak, turuncu kumaş­lara sarılmış şekilde, ellerindeki zilleri her gün çalan ve Hara Krishna şarkısı söyleyen kadın­ların, erkeklerin hepsi bu tapı­nakta toplanmış. Sonradan tabi ki Hara Krishna’nin bir mantra (zikir) olduğunu, Hindu inan­cına göre şarkı söylemelerinin ve dans etmelerinin Tanrıyı yü­celtmek maksatlı olduğunu öğ­renecektim. Tapınağın girişinde devasa bağdaş kurmuş bir adam heykeli ve her tarafta değişik fi­gürlü küçük heykeller, resimler ve mumlar vardı.

Önce kendilerine has mantra­lar ile dualar ve sonra bir çeşit vaaz verildi. En son lezzetli ve­jetaryen yemek ve ardından tatlı dağıtıldı. Bu lezzetli yemek ve tatlılar bedava olduğu için belli bir süre tapınağa gitmeye devam ettik. Bizim gibi yapan öğrenci çoktu. Sonuçta Londra hele tam merkezde okuyorsanız ciddi pa­halı bir şehir. O dönem veya şimdi pek fark etmiyor. Yemek dağıtımı öncesi dua ritüellerine katılma kuralı vardı. Hiçbir şey anlamıyorduk dualardan ama çok eğleniyorduk ve halimizden gayet memnunduk.

Bugün halen Londra, Soho’da faaliyet gösteren Radha Krishna Temple’a uzun süre sonra merak edip tekrar uğradım. Eski anıla­rım gözümde canlandı ve tebes­süm ettim.

“Görünen o ki bizim tapınakta kapita­list sisteme ayak uydurmuş. Ya da Hinduizm’in günü­müzde daha popüler olmasının verdiği bir özgüven olsa gerek. Artık o lezzetli yemekler tapınağın havalı restoran kıs­mında ücretli olarak satılıyor.”

İşte bu anılarımı bana hatır­latan inanç sistemlerini sorgula­yan ve düşündüren Hint yapımı etkileyici bir film oldu. Film çok tanrılı Hint toplumuna yönelik yapılmış gibi dursa da her dinde olduğu gibi insanlar tarafından dinlerin nasıl sömürüldüğüne nokta atışı yapmış.

Ana kahramanımız küçük bir dükkan sahibi, gözü açık, ateist “Kanji” isimli Hintli bir adam. Din adamları ile dalga geçen, dinin sömürülmesinden hoşlanmayan ama kendisi de bu rahiplerden pek farklı olmayan bir karak­ter. Çünkü yaptığı işin temeli din sömürüsüne dayalı. Bir gün kutsal bir törende din adamları ile dalga geçer, hemen ardın­dan bir deprem olur ve sadece Kanji’nin dükkanı yıkılır. Olayı bilenler “ Tanrılar seni cezalan­dırıyor” derler. Kanji ise umursa­maz ve hemen sigorta şirketine başvurur. Fakat sigorta şirketi Tanrı’dan gelen bir afet olan deprem için para ödenmeyece­ğini, çünkü sözleşmede böyle bir madde olduğunu söyler.

Bunun üzerine Kanji, “Madem Tanrı yıktı dükkanımı, zararım­dan o sorumludur” diyerek Tanrı aleyhine dava açar. Davalı kişiler ise, Tanrının yeryüzündeki tem­silcileri olduklarını iddia eden din adamları ve rahiplerdir.

Film boyunca cahillik, yobaz­lık, insanların aklını kullanmadan tapınma isteği çok net bir şekilde gösterilmiş. Dindar cahilleri kan­dıran, toplumu yönlendiren sö­züm ona din adamlarının çir­kinlikleri, zenginlik içinde yaşa­maları ve sahtelikleri esprili bir şekilde ortaya konmuş. Filmin sonlarına doğru filmdeki diğer ana karakter “Krishna” ( Tanrı) Yaradan kavramının ve inancı­nın gerçeğini, Tanrının tepede, bulutların üstünde değil özü­müzde, her zerrede olduğunu, görevinin sadece doğruyu ve yanlışı göstermek ve sonrasında bunlar arasındaki seçimi aklını kullanarak insanın yapması ge­rektiğini öyle güzel gösteriyor ki, kalbinizden çıkacak sevgiyi, coşkuyu şimdiden tahmin ede­biliyorum.

Sevgiler…

e-mail:

info@ndlondon.com