Geçmişim, İzin Ver De Gelişeyim…

Bu yazı 9 Eylül 2019 tarihinde yayınlanmıştır

Hepinize merhaba,

Birçok yazımda mutluluğun formülünün kendini sevmekten geçtiğini yazıyorum. Tabi bu kendini sevmek ego patlaması şeklinde kendini sevmek değil. Başkalarının haklarına saygı du­yarak yapılan bir kendini sev­mek. Kendini sevmek kimseye zarar vermeyen, insanın kendi iç dünyasında oluşan ruhsal bir durum aslında.

Fakat sanıldığının aksine ken­dini sağlıklı bir şekilde sevmek o kadar da kolay olmayabiliyor. Bir sabah uyanıp, “Tamam ben kendimi artık çok seviyorum” demekle işler bitmeyebiliyor. Geçmişimizde kayıtlı olanlar çok ama çok önemli. Doğumda ve ço­cuklukta sevilmek, doğru ayna­lanma ve yetişkin rol modeline sahip olmak en önemli unsurlar. Özellikle 0-4 yaş arası hatalı ay­nalanma varsa veya aynalanma hiç yoksa yetişkinlikte kendi­miz hakkında değer yanılgısına kolaylıkla düşebiliriz. İstersek dünyanın en güzeli, en başarı­lısı, en yeteneklisi olalım, belli bir noktada kendi değerimiz ile ilgili bir boşluk ortaya çıkabilir. Bu eksiği kapatmak için de her insan belli savunma yöntemleri geliştirebilir.

Çok güzel bir kitap okumuş­tum. Başlığı da çok güzeldi. “Kendini sev, Hayat seni seve­cektir.” Psikanalist Catherine Bensaid’in bu kitabından özel­likle bazı bölümleri sizlerle pay­laşmak istiyorum.

Bize acı veren bir olayın nere­den kaynaklandığını anlayama­dığımız sürece hafızamızda asılı kalır. Tıpkı askıda kalmış bir so­run gibi gelişimimizde bir engel oluşturur. Bunun neden kaynak­landığını bilmez isek doğal ola­rak yeniden benzeri şeyleri ya­şamaktan korkarız.

“ Düşünmek, arkadaşlarla ko­nuşmak, yaşam koçu ile konuş­mak, psikoterapi ve psikanaliz gibi bize neyin acı verdiğini an­lamamamızı sağlayacak her şey, o ana kadar yerini yanlış sapta­mış olduğumuz yaralarımızı sar­mamıza yardımcı olur. Bize acı veren şeyin sadece adını telaffuz etmek bile acıyı dışarı vurmanın bir yoludur. ”

Olumsuz hatıraların, haksızlık veya güç­süzlük duygusunun içimizi kaplamasını önlemek için her deneyim üzerine düşünüp bundan nasıl bir ders alaca­ğımızı anlamamız gerekir.

Daha sonra, artık aynı hata­ları tekrarlamama umuduyla ve kendimizle uyum içinde yaşaya­bilmemizi sağlayacak o özgür­leştirici hareketleri küçücük de olsalar yaparak yolumuzda iler­leyebiliriz.

“Umutsuz bir sevgi isteğine dönüşmüş halde var olma ih­tiyacımızı haykırırız. Diğerinin gözünde var olduğumuzu, onun tarafından sevildiğimizi hissede­miyorsak, olduğumuz gibi görü­lüp kabul edildiğimizden, eşsiz ve vazgeçilmez olduğumuzdan emin değilsek kendimizi iyi his­setmemiz mümkün mü? Varlığı­mızı inkar eden her söz, davranış veya durum anında geçmişte de bize benzeri duyguları yaşatmış olan durumları canlandırıverir.

Çocuklukta anne babamızın duygularını gösteremediklerini düşünüp onları bağışlasak bile, bu sevgiyi hak edecek kadar “iyi” olmadığımızı düşünüp kendimizi suçladığımız anlar da vardır. Onların davranışlarından ken­dimizi sorumlu tutarız ve ken­dimize her zaman itiraf edeme­sek de için için, “Başka türlü dav­ranmış olsaydık bizi severlerdi” diye düşünürüz.

Her başarısız ilişkide, se­vilmeye layık olmadığımızdan bir kez daha emin olmuş bir şekilde, karşımızdaki insanın hala bizimle olmayı seçmek ye­rine tüm ilgisini keserek bizden uzaklaşmasını doğal karşılarız. Sürekli olarak, bizden bekleni­len şekilde davranmadığımız için cezalandırılmayı hak ettiği­mize inanırız ve sevgi ve takdir görmeyi hayal bile edemeyiz. Ya­vaş yavaş, zamanla sadece biz­den gelebilecek bir şeyi dışarı­dan beklemememiz gerektiğini anlamaya başlarız. Artık başka­larının hoşuna gidecek bir imaj yaratmaya çalışmaktan vazge­çip, kendimizi olduğumuz gibi kabul ederiz.

“Kendimizi daha fazla severek diğerlerinin de bizi sevmesine yol açarız. Bundan sonra bizi olduğumuz gibi kabul eden ve davranış biçimimizle uyumlu insanlarla birlikte oluruz.”

Varlığımız artık diğerlerinden gelecek bir onaylanma veya ka­bullenmeye bağlı değildir. Artık yaşamak için dışarıdan gelecek güvencelere ihtiyacımız yoktur. Tabi ki hoşa gitmek, dışarıdan cesaretlendirici sözler duymak yararlıdır ve gereklidir ancak biz artık onlara bağımlı değilizdir.

Bir insan, hayatında başka­larından gelecek güzel bir söz veya onaylanma olmadan var olduğunu hissedemediği sürece yetişkin bir insan olmuş sayıl­maz. Başkalarının bakışı bizim kendimize olan bakışımızı en­geller. Başkalarının bakışı geli­şimimiz için önemlidir, manevi destek, sosyal ve duygusal çevre ilerlememiz için tabi ki kaçınıl­mazdır. Ancak bunlar, hiçbir za­man bizi kendi yolumuzdan sap­tırmamalıdır. Gelişebilmek için bir gülün bakıma ve sıcaklığa ihtiyacı vardır, ancak az ya da çok açmış olsa da o hep bir gül olarak kalacaktır.

Sevgi ile kalın.

e-mail:

info@ndlondon.com