Din Ve İnanç Sömürüsü…

Bu yazı 10 Haziran 2019 tarihinde yayınlanmıştır

Londra öğrencilik yıllarım ve sene 1998. Londra’nın merkezi Soho bölgesinde ki bir kolejde, önemli bir İngilizce sınavına hazırlanıyorum. Yakın arkadaşlarım İtalya, Japonya, Brezilya, İspanya, Almanya, Fransa gibi farklı ülkelerden. İngilizcem etkilenmesin diye okuldaki Türk öğrenciler ile ders dışında görüşmüyorum.

Bir gün vefat etmiş babasının ruhunu Tanrı olarak kabul eden Japon arkadaşımız bizi hemen yan sokakta, küçük bir tapınağa gitmeye ikna ediyor.

O zamanlar semavi dinler ve Yunan mitolojisi dışında bil­gim olmadığından bu tapınağın hangi inançla alakası olduğuna dair bir fikrim yok.

Tek bildiğim tüm Oxford Street boyunca kafaları kazın­mış, ayakları yalınayak, turuncu kumaşlara sarılmış şekilde, elle­rindeki zilleri her gün çalan ve Hara Krishna şarkısı söyleyen kadınların, erkeklerin hepsi bu tapınakta toplanmış.

Sonradan tabi ki Hara Krishna’nin bir mantra (zikir) olduğunu, Hindu inancına göre şarkı söylemelerinin ve dans etmelerinin Tanrıyı yüceltmek maksatlı olduğunu öğrenecek­tim. Tapınağın girişinde devasa bağdaş kurmuş bir adam heykeli ve her tarafta değişik figürlü kü­çük heykeller, resimler ve mum­lar vardı.

Önce kendilerine has mantra­lar ile dualar ve sonra bir çeşit vaaz verildi. En son lezzetli ve­jetaryen yemek ve ardından tatlı dağıtıldı. Bu lezzetli yemek ve tatlılar bedava olduğu için belli bir süre tapınağa gitmeye devam ettik. Bizim gibi yapan öğrenci çoktu.

Sonuçta Londra hele tam mer­kezde okuyorsanız ciddi pahalı bir şehir. O dönem veya şimdi pek fark etmiyor. Yemek dağı­tımı öncesi dua ritüellerine ka­tılma kuralı vardı. Hiçbir şey an­lamıyorduk dualardan ama çok eğleniyorduk ve halimizden ga­yet memnunduk.

Bugün halen Londra, Soho’da faaliyet gösteren Radha Krishna Temple’a uzun süre sonra merak edip tekrar uğradım. Eski anıla­rım gözümde canlandı ve tebes­süm ettim.

“Görünen o ki bizim tapınakta kapitalist sisteme ayak uydurmuş. Ya da Hinduizm’in günü­müzde daha popüler olmasının verdiği bir özgüven olsa gerek. Artık o lezzetli yemekler tapınağın havalı restoran kıs­mında ücretli olarak satılıyor.”

İşte bu anılarımı bana hatır­latan inanç sistemlerini sorgula­yan ve düşündüren Hint yapımı etkileyici bir film oldu. Film çok tanrılı Hint toplumuna yönelik yapılmış gibi dursa da her dinde olduğu gibi insanlar tarafından dinlerin nasıl sömürüldüğüne nokta atışı yapmış.

Ana kahramanımız küçük bir dükkan sahibi, gözü açık, ateist “Kanji” isimli Hintli bir adam. Din adamları ile dalga geçen, dinin sömürülmesinden hoşlanmayan ama kendisi de bu rahiplerden pek farklı olmayan bir karakter. Çünkü yaptığı işin temeli din sö­mürüsüne dayalı.

Bir gün kutsal bir törende din adamları ile dalga geçer, he­men ardından bir deprem olur ve sadece Kanji’nin dükkanı yıkılır. Olayı bilenler “ Tanrı­lar seni cezalandırıyor” derler. Kanji ise umursamaz ve hemen sigorta şirketine başvurur. Fakat sigorta şirketi Tanrı’dan gelen bir afet olan deprem için para ödenmeyeceğini, çünkü sözleş­mede böyle bir madde olduğunu söyler.

Bunun üzerine Kanji, “Madem Tanrı yıktı dükkanımı, zararım­dan o sorumludur” diyerek Tanrı aleyhine dava açar. Davalı kişiler ise, Tanrının yeryüzündeki tem­silcileri olduklarını iddia eden din adamları ve rahiplerdir.

Film boyunca cahillik, yobaz­lık, insanların aklını kullanmadan tapınma isteği çok net bir şekilde gösterilmiş. Dindar cahilleri kan­dıran, toplumu yönlendiren sö­züm ona din adamlarının çir­kinlikleri, zenginlik içinde yaşa­maları ve sahtelikleri esprili bir şekilde ortaya konmuş. Filmin sonlarına doğru filmdeki diğer ana karakter “Krishna” ( Tanrı) Yaradan kavramının ve inancı­nın gerçeğini, Tanrının tepede, bulutların üstünde değil özü­müzde, her zerrede olduğunu, görevinin sadece doğruyu ve yanlışı göstermek ve sonrasında bunlar arasındaki seçimi aklını kullanarak insanın yapması ge­rektiğini öyle güzel gösteriyor ki, kalbinizden çıkacak sevgiyi, coşkuyu şimdiden tahmin ede­biliyorum.

Sevgiler…

e-mail:info@ndlondon.com