Aşk tarifi…

Bu yazı 16 Nisan 2018 tarihinde yayınlanmıştır

Hepinize merhaba, en güzel mevsim benim için ilkbahar, yaz ve güneş. Bu yüz­den de en sevdiğim mekan uçakta olmama rağmen, şu an çok da mutlu değilim. Aklım sı­cacık güneşte kaldı. Tatil için Londra’ dan İstanbul’a, evime gelmiştim ve şimdi yağmurlu, serin Londra’ya dönme vakti.

Şöyle ilham veren, kalbime hitap eden güzel bir film bul­sam keyfim yerine gelir belki. Yaptığım araştırmalar sonunda orijinal adı “The Hundred Food Journey” olan filmi seyretmeye karar verdim. Türkçeye “Aşk Ta­rifi” olarak çevrilmiş.

Hindistan’ dan başlayan ve Fransa’nın bir köyünde geçen, farklı ırklara değinen, insanın içini ısıtan bir yapım. Özellikle benim gibi yemek pişirmeyi, doğal yaşamı, büyük aileleri ve mutfağı seviyorsanız kaçırmayın derim.

Filmin ana fikri kültür fark­lılıklarına rağmen sevgi ile bir­likte yaşamak. Tabi iyi niyet var ise bu ancak mümkün olu­yor. Başrol karakteri genç Hintli şef Fransa’nın şirin bir köyünde açtıkları aile lokantasını bırakıp, Paris’in en pahalı restoranların­dan birinde baş şef oluyor. Hem zengin, hem de çok ünlü oluyor. Ama Paris’te popüler bir haya­tın içine girmesine rağmen ken­disini yalnız ve mutsuz hissedi­yor. Sonunda köyüne ve sevdik­lerine geri dönüyor. İnsanlığın sevgi noktasında nasıl birleş­tiği, aile kavramı, kültür, din ve ırk farklılıklarının nasıl ortadan kalktığı çok güzel aktarılmış…

Uçağın penceresinden pamuk gibi bulutlara bakarken şöyle bir düşündüm. Birçok insan mutlu­luğu sanki uzaklarda arıyor. Be­nim de hep lise yıllarımdan itiba­ren içimde nedense yurtdışında yaşama isteği vardı ve şükürler olsun Allah bana bunu iyi bir şekilde, hem de iki kere nasip etti. Senelerce uzak kaldım evim­den, ailemden. Londra’da belki birçoklarına göre güzel bir ha­yat yaşadım. Mesleğim gereği Lordlar, baronesler, belediye başkanları, dünyaca ünlü kişi­lerle tanıştım. Yabancı kültür­lerden birçok yakın arkadaşım oldu. Kiracı bile olsam güzel ev­lerde, semtlerde yaşadım. Ama gerçek şu ki şehrimden, evimden binlerce mil uzaklarda olduğum için ya da kendi çapında önemli bazı insanlar tanıdığım için mut­luluk seviyem değişmedi.

Zengin ve güçlü olmanın ger­çekten mutlu bir hayat ölçüsü ol­madığını anlayalı çok oldu. Veya benim yaşadığım gibi kapitalist bir ülke olan İngiltere’ye gidip yerleşmek değil de bazıları da Hindistan, Nepal, Singapur gibi mistik topraklara yolculuklar yapıp içlerindeki boşluğu dol­duracak o şeyi arıyorlar. O şey sanırım huzur. Ben böyle mistik ve ruhsal bir ülke seyahati hiç yapmadım. Ama yapanlardan duyduklarım kadarıyla gidilen çevredeki enerjinin, kültürün ve mistik havanın ve bazen de ruhsal ve bedensel arınma gibi desteklerin etkisi ile bir can­lanma gerçekleşiyor. Her şeye daha sevgi dolu bakmalar, daha anlayışlı olmalar, daha bilgece tavırlar gözlemleniyor. Fakat bu çoğunlukla geçici oluyor.

Şahsen benim kendi haya­tımda yaşayarak anladığım ise:

“Kendini sevmediğin za­man yaşamını ve etrafındaki­leri de sevmiyorsun. Sürekli değişiklik arıyorsun. Kendini sevmeye başladığın zaman ha­yatın ve insanlar aynı olma­larına rağmen her şey sana yeni, canlı ve güzel gelmeye başlıyor.”

Sevgi ile kalın…

e-mail: info@ndlondon.com