Anne Olmak…

Bu yazı 13 Mayıs 2019 tarihinde yayınlanmıştır

Hepinize Merhaba,

Geçenlerde yengeç burcu­mun verdiği evcimenlikle evde oturmuş Osho’nun “Aşk, Özgür­lük ve Tek Başınalık” kitabını okurken gayet huzurlu ve mut­luydum.

Aklımdan bırak çocuk yap­mayı evlilik ve ilişkilerin Londra’dan sonra İstanbul’da da yozlaşmış olduğunu, gerçek sev­ginin, saygının azaldığını, evlilik­lerin ne kadar kısa sürdüğünü, çıkar ilişkilerinin çoğaldığını ve bunun sonucu olarak mutsuz ev­liliklerin arttığını, tek başınalı­ğın ne kadar güzel ve huzurlu olduğunu, yalnızlık ve tek başı­nalık kavramları arasındaki far­kın kitapta ne güzel anlatıldığını düşünüyordum.

Bir ara bilgisayarımı aç­t ı m . Sosyal medyada N i l Karaibrahimgil’in bebeği doğdu­ğunda kaleme aldığı bir yazının paylaşıldığını gördüm. Şarkıla­rını pek bilmesem bile Nil tarzı, çocuksu yönü ile her zaman il­gimi çeken bir kadın olmuştu. Hatta ilk hamile olduğunu duy­duğumda, nedense bayağı şaşı­rıp “Bak görüyor musun? Nil bile çocuk sahibi oluyor!” diye şöyle bir kendi kendime düşün­düğümü hatırlıyorum. Sanki son kalemde yıkılmış gibi!

Ve Nil’in yazısını okudu­ğumda gözlerim dolmuş hatta sular seller gibi taşmıştı. Halen biliyorum ki çocuk sahibi olmak bir kısmet işi. Hayırlısı ne ise o olsun demek hayatın her parça­sında geçerli. Ama en azından bu yazıyı okuyunca içimde annelik hissi olduğunu bilmek çok ho­şuma gitti. Çünkü anladım ki ço­cuğum olmasa bile “Meğer ben de anneymişim…”

“ Psikolojik olarak sağlıklı bir nesil için mutlu bir yuvada, şefkatli bir anne ile birlikte güçlü bir baba figürüne de ihtiyaç var. ”

Şunu özellikle belirtmek is­terim. Dünyaya çocuk getirme fikrini eşlerin huzurlu, mutlu olduğu yuvalarda sonuna kadar destekliyorum. Bazı kadınların sadece çocuk sahibi olmak için özellikle Londra gibi yerlerde babasız, sevgisiz, mutsuz or­tamlara çocuk getirmesini veya yurdumuzda bazen bu maksat ile tabiri caiz ise koca bulmak fikrini çok bencilce ve yanlış buluyorum. Sadece ben değil psikologlar ve uzmanlar mut­suz ortamlarda, özellikle baba­sız yetişen küçük çocukların bu eksikliği tüm hayatları boyunca hissettiklerini ve birçok prob­lemin temelinde bunun yattığın sürekli iletiyorlar.

Dünyada son dönemlerde bo­zulan erkek ve dişi enerjilerinin dengelerine değiniyorum dönem dönem. Özellikle biz Londra gibi yerlerde yaşayanlar bu denge­lerin nasıl bozulduğunu ve aile kavramının ne kadar az oldu­ğunu Türkiye’ye göre daha çok gözlemlemekteyiz diye düşünü­yorum.

” Ozaman Nil Karaibrahimgil’in bu anlamlı yazısı çocukları olsun, olmasın yuvasını ve kocalarını seven, doğurmasa bile evlat edinmiş, koruyucu annelik yapan ya da huzurlu bir yuva kurmak isteyen sevgi ve şefkat dolu KADINLARA gelsin. “

Meğer Aziz Arifmişim

“Meğer ben suymuşum. İçim­deki akvaryumda bir insan bü­yüyebilirmiş.

Meğer ben aklım değilmişim sadece, kalbim de değilmişim, bir bedenmişim ben. Ikınıp bir canlıyı hayatla buluşturabilecek basit bir beden.

Meğer ben kadınmışım. Kadın gibi bir kadın. Çocuk gibi bir ka­dın değil sadece.

Meğer ben aynadaki ben de­ğilmişim. Aynadaki kimmiş ben başkaymışım. Bir içim varmış benim. Bir de dışım.

Meğer tek aşk, şarkılardaki değilmiş. Başka bir aşk varmış yavruya duyulan. Kalbe do­ğumla dolan. Kaynağından göz­yaşlarıyla fışkıran.

Meğer annem… Ah annem… Bakın yazamıyorum ona gözle­rim doluyor.

Meğer beslemeye muktedir­mişim. Sütmüşüm ben, ilaçmı­şım, balmışım. Meğer kokum birine cennetmiş, sığınakmış, yuvaymış.

Meğer kaderde en sevdiğim adamdan çocuk yapmak da var­mış, şükür.

Meğer bilmediğim ne çok şey varmış. Asıl anlatacak ne çok şey varmış bilmem ki nereden baş­lasam… Dünyadan? Kıtalardan? Hayvanlardan? Annenden, ba­bandan, insanlardan?

Meğer uykusuzluk da güzel olabilirmiş. Hatta fazla uyku has­ret yaparmış, yavrunla arana gi­rermiş.

Meğer her şey yeniden başlar­mış. Eski olan her şey bir anda eskirmiş.

Meğer seninle konuşmayan minnacık bir adam, sana ken­dini anlattırırmış.

Meğer benim bir oğlum ola­cakmış, kim bilebilirdi.

Meğer ben bir matruşkaymı­şım. İçimden bir küçüğüm çıkar­mış.

Meğer geceyle gündüz palav­raymış. Hepsi şimdiymiş. o uyu­mayınca uyku da neymiş. Uykun gelmezmiş. Zaman güneşin uy­durmasıymış.

Meğer annem beni bundan merak edermiş, arayıp sorarmış, dayanamaz gelirmiş, başımdan eksik olmazmış, deli gibi sever­miş.

Meğer ben Nil Karaibrahimgil, Aziz Arif’sizmişim eskiden.

Meğer minik bir yavrunun gözlerinde kâinatın sırrı gizliy­miş. Bakıp çözülmezmiş sadece dalıp gidilirmiş. Meğer avuçla­rım onun elleri için kılıfmış.

Meğer kollarım onun ilk eviy­miş.

Meğer sesim ona müzikmiş, hikâyeymiş, ninniymiş.

Meğer dualar gerçek olurmuş.

Meğer kalbim artık onun kal­biymiş. Onda atacakmış. Meğer büyümenin, öğrenmenin, çoğal­manın, yenilenmenin sonu yok­muş.

Meğer yeryüzünde cennet varmış.

Meğer mutluluk gözyaşları varmış.

Meğer biri uyurken yapacak şeyinin kalmadığı, aklına bir şe­yin gelmediği olurmuş.

Meğer sevginin sonu yokmuş.

Meğer iki kelime bir büyü gibi diline dolanıp bir ömür bü­tün cümlelerinin öznesi olabilir­miş. Aziz arif.

Meğer babamın dediği gibi bi­zim için artık, ‘saatli maarif tak­vimi’ yokmuş, ‘sıhhatli aziz arif takvimi’ varmış. Hoş geldin oğ­lum. aziz ol. arif ol. amin.”

(Nil Karaibrahimgil)

e-mail:info@ndlondon.com