Başarıda yetenek mi̇ çalışmak mi önemli̇?

Bu yazı 10 Ekim 2017 tarihinde yayınlanmıştır

Hepinize merhaba, hayat yolumuzda hepimizin umudumuzu kaybettiğimiz, ba­şarısız olduğumuzu düşündü­ğümüz zamanlarımız olmuştur. Bu gibi durumlarda bir kitap, bir film, yaşanmış gerçek hayatlar veya bir söz bizi cesaretlendi­rebilir ve motive edebilir.

Bu­güne kadar yazılarımda bu tarz film veya sözlere yer verdim. Bu hafta ise kendi hayatımdan bir örnek vereceğim. Geçen hafta­larda iş ile alakalı bir konuda mail yolu ile görüştüğüm bir kişi “Neslihan hanım, yazı yazmayı ne kadar çok sevdiğiniz maille­rinizden bile anlaşılıyor “ dedi.

Çocukluğum aklıma geldi. Evet, yazı yazmayı seviyordum çünkü ne de olsa çocukluğumun büyük kısmı tek başıma, odamda kitap okumak ve yazmak ile geç­mişti. Kitap bulmakta da hiç zorluk çekmezdim. Evimiz kü­tüphane gibiydi. Yerli, yabancı klasikleri çok erken yaşlarda okuduğumu bilirim. Üniversite yıllarıma kadar sosyal olmak yerine kitap okumayı, yazı yaz­mayı ve resim çizmeyi tercih et­tim. Görünen o ki yetenekli bir çocuktum. Ama konuşarak ile­tişimden çok hoşlanmazdım ve girişken değildim.

Şimdi bu yazdıklarımı oku­yanlar hani o çok zeki ve yete­nekli çocuklar gibi erken okuma ve yazma öğrendiğimi düşünebi­lir. Birçoğunuzu şaşırtacağım ve belki de hayal kırıklığına uğrata­cağım. Çünkü bırakın erken oku­mayı ilkokul birinci sınıfta bile okuma yazmayı en geç öğrenen bendim. Zaten yüz yüze iletişimi sevmediğim, içe kapanık oldu­ğum için okula gitmek resmen işkence gibi gelirdi. Ama işin gerçeği her çocuk farklı olduğu gibi ben de farklıydım ve belki de kafa yapım ezberci sisteme uyum sağlayamamıştı. Tabi ki minicik bir çocuk olarak o za­man bunların farkında değildim. Diğer çocuklarla aramda yapılan kıyaslamalara göre anladığım herkes çok zeki, ben de ise bir problem vardı.

Hatta rivayete göre okula git­mek yerine evde annemin bana eğitim vermesi için babama çok yalvardığım olmuş. Yani öğrenme güçlüğü olan benim o senelerde evde eğitimi keşfeden bir hayal gücüm de varmış. Çok ama çok ders çalıştım. Diğer ço­cuklara göre daha çok çalışmak zorundaydım çünkü hemen an­layamıyordum. Ayrıca ezberim çok zayıftı ve konsantre olamı­yordum. Geçde olsa normal bir seviyeye gelebildim.

“Kimsenin sana bir şeyi yapamayacağını söylemesine izin verme.

Bir hayalin varsa onu korumalısın… Bir şeyi istiyorsan, git ve al.”

(The Pursuit of Happiness)

Kim derdi ki kalem tutmayı, okuma yazmayı bin bir güçlükle öğrenen, ailesi tarafından yara­tıcı yönü hiç görülmeyen ve des­teklenmeyen o kız çocuğu orta­okulda kısa hikâyeler yazmaya, bol kitap okumaya ve resim çiz­meye başlayacak. Hatta bir ye­tişkin olduğunda dergilerde, ga­zetelerde yazıları yayınlanacak. Bu arada tüm çalışma hayatımın yüz yüze iletişimin bir gereklilik olduğu medya sektörü olması da şaşırtıcı tabi ki. Bunun yerine ka­rakterime daha uygun olan, ses­siz bir akademisyen olabilirdim.

Aslında düşününce hepimiz doğuştan bir takım konularda daha yetenekliyiz.

Ama Yaradan her şeyi öyle bir sistem üzerine kurmuş ki bildi­ğimiz, alışkın hissettiğimiz, iyi olduğumuz yani doğuştan ge­tirdiğimiz yeteneklerin üzerine yabancı olduğumuz, zorlayıcı olaylar çıkabiliyor karşımıza. İşte asıl önemli olan o zor za­manlarda umudu kaybetmeden yeteneği geliştirmek için dü­zenli olarak çalışmak, çalışmak ve yine çalışmak gerekir.

Sevgimle kalın…

Neslihan Doğan

e-mail:

info@ndlondon.com