Hayatın Tokadı

Bu yazı 30 Temmuz 2013 tarihinde yayınlanmıştır

Genelde hepimizin kafasında şekillenmiş ideal yaşamlar var­dır. Bu ideal yaşamlar küçük yaşlardan itibaren ailemiz, top­lum (elalem), televizyon dizileri, Hollywood filmleri, reklamlar vb. tarafından durmadan beyinleri­mize empoze edilir. En başından beri hep o ideal olanlara ulaşmak isteriz, çoğunlukla ulaşamaz, ba­zen ulaşır bazen de ulaştığımızı düşünüp onu koruma uğraşı içe­risinde oluruz. Fakat hangimiz hayatın tokadını yemeyiz ki? Hayatın tokadı söz konusu oldu­ğunda eminim ki bu yazıyı oku­yan her birimiz kendi yaşamların­dan onlarca örnek verebilecektir.
Hayatın tokadı acıtır, beklen­medik bir anda hayatımızı alt üst eder. Nereden geldiğimizi şaşırır, ayakta durmakta zorlanır, denge­mizi kaybeder bazen yere düşer ve ayağa tekrar kalkmakta zorla­nırız. Hayatın tokadı her şekilde karşımıza çıkabilir; çok sevdiği­miz bir insanın ölümü, bulaşıcı bir hastalığa kapılmak, çocuğu­muzun yaşadığı sakatlık, saldı­rıya maruz kalmak, aldatılma, boşanma vb. Bunlar o kadar acı­dır ki tokattan çok daha büyük etki yaratırlar. Bazen yediğimiz tokatlar o kadar şiddetli olmasa da psikolojik olarak bizi yine de çok yıpratır; istediğimiz işi ala­mamak, istediğimiz üniversiteye gidememek, yalnızlık, sevdiğimiz kişinin bize karşılık vermemesi, okulda aldığımız düşük bir not, kendimizi, vücudumuzu beğen­memek vb.
Kim ister hayatın tokadını ye­meyi? Yemek istemeyiz çünkü hayatın tokadı acıtır, üzer ve daha da korkunç olanı yaşamın gerçekleri ile bizi yüzleştirir. Bir yanda “sahip” olduğumuz yaşam diğer yanda istediğimiz ideal ya­şam. Bazen yaşamın tokadı o ka­dar acıtır ki birdenbire, varolan gerçekliğimiz ile istediğimiz ger­çeklik (ideal) arasında dağlar kadar fark olduğunu tüm çıplak­lığı ile gösterir. Bu durumda ya­şadığımız üzüntü, sıkıntı, korku, kıskançlık kat ve kat daha fazla olur. Böylece yaşanılan sıkıntılar arttıkça yaşadığımız problemle­rin süreside o’na orantılı artar.
İşin kötü yanı ilk paragrafta belirtildiği gibi ta başından beri almış olduğumuz yanlış eğitim bizlerin böyle durumları anlama ve baş etme konusunda çaresiz bırakır. Çünkü çok övdüğümüz toplumsal yapılar, elalem as­lında bizlere bu gibi durumlarla nasıl baş edeceğimiz konusunda doğru olan yöntemleri öğretme­miştir. Bize öğretilen ne olursa olsun bulunduğumuz istenil­meyen gerçeklikle, bir anlamda bize dayatılan ama bizim parça­mız haline gelmiş olan dış dün­yadaki ideal gerçeklik arasındaki farkı kapatmaktır. O farkı kapat­mazsak hiçbir zaman mutlu ola­mayacağımızı düşünürüz. Tüm enerjimizi bu farkı kapatmak için harcar ve bu şekilde belki de ha­yatımızı harcarız.
Bu durumun panzehiri, dış dünyada var olduğunu varsayıp ulaşmaya çalıştığımız gerçek­lik yerine içimizde, kalbimizin derinliklerinde bizlere yaşama sevinci katacak olan yaşam de­ğerlerimizin farkına varıp onları yaşamaya çalışmak olmalıdır. Bu içimizde ulaşılacak olan zengin­liğin gerçekliği dış dünyada var olduğunu düşündüğümüz ideal gerçeklikten çok farklıdır. Hayat bize ne kadar büyük tokatlar atsa da o değerlerin farkına vardığı­mız ve onların yoluna girdiğimiz ilk andan itibaren içsel değerle­rimiz bizleri tüm doyurganlığı ile en kötü anda bile canlı kılar.