Nefsi Kurban Etmek…

Bu yazı 12 Ağustos 2019 tarihinde yayınlanmıştır

Hepinize Merhaba,

Bugün Kurban Bayramının ikinci günü. Kurban Bayramı üze­rine dini bir sohbet yapmayaca­ğım. Zaten bilgim ve ilmim böyle önemli bir konuya değinmeye yetmez. Yazdığım konularla ilgisi olduğu için ben bu hafta konuya farklı bir açıdan kısaca değinmek istiyorum.

Her geleneğin ve kalıplaşmış ritüelin genellikle bilinen bir Za­hiri (görünen, açık) bir de Batıni (gizli, görünmeyen) manası vardır. Her dinde günümüze gelene kadar kendinden yüce olan bir güce adak vermek mevcuttur. Bu güç ise her­kese göre değişir.

“İslam’da Emir ve Yasakların Hikmeti” kitabında dini terim ola­rak kurbanın açıklaması şu şekil­dedir: “Allah ’a yakınlık sağla­mak niyetiyle belli özelliklere sahip hayvanın ibadet maksa­dıyla kesilmesi demektir. Kur­ban kesmenin biri ruhi-ma­nevi, diğeri sosyal ve insani olmak üzere iki yönlü hikmeti üzerinde durulabilir. Kurban çok eskilere dayanan bir gele­neğe sahiptir. Kurban can da dahil olmak üzere inanmış bir kimsenin bütün varlığını Allah yolunda feda etmeye hazır oldu­ğunun işaretidir.”

Yani aslında bakınca tüm ilahi dinlerde ve geçmişteki kültür­lerde adak adamak bir şeylerden fedakarlık etmek anlamına geliyor. Kurban hayvanlarına bakılınca ge­nelde etinden, sütünden faydalanı­lan değerli hayvan türleri oldukla­rını görürüz. Gidip de vahşi veya işe yaramayan hayvanlar değiller­dir. Yani kişi maddi olarak sahip ol­duğu değerli hayvanını genellikle fakirleri doyurmak maksadı ile ya­radan yolunda feda etmektedir.

Gelin batıni (gizli) anlamına bir bakalım. Feda etmek dedik. Bu sa­dece maddi değer olmasa gerek. Değerli büyük alim Lütfi Filiz ne güzel aktarmış;

“Ancak aslında yapılması gereken şey nefsin kurban edilmesidir. Bu yolla nefsini kurban eden kişinin artık ne canı kalmıştır ne de malı. Hepsi Allah’ın olmuş demektir. Çünkü kurban kurbiyet yakınlık demektir. Yapılan iş ise, nefsin damarlarının kesilip can dahil hiçbir şeyi­mizin kalmadığını, hepsinin Allah’ın olduğunu ifade etmek içindir.”

O zaman eğer kurban bir şey­den fekadarlık etmekse, neden ay­rıca bu bayram kendimizde beğen­mediğimiz, nefsimizden yani ego­muzdan gelen bir şeyi de kurban etmiyoruz? Bu noktada “Ego ne­dir” sorusu akla geliyor. Eckhart Tolle’un “Şimdinin Gücü” adlı kita­bından önemli olduğunu düşündü­ğüm “ego” ya dair, “an”a dair kısa alıntılar yapmak istiyorum.

“Ego, sahip olmayı Varlık ile birleştirme eğilimindedir. Sahi­bim, o zaman Varım. Ne kadar çok sahip isem o kadar çok Va­rım. Örneğin; benim yüzüğüm dediğinizde yüzüğünüzle Var­lığınızı birleştiriyorsanız yü­züğünüzü bir şekilde kaybetti­ğinizde Varlığınız eksilmiş gibi hissedip üzülebilirsiniz. Siz yü­züğünüz değilsiniz. Eşyalara, maddelere, olaylara bağlan­maktan nasıl vazgeçebilirsiniz? Bunlara bağlanmaktan vazgeç­mek, ancak kendinizi onlarda aramayı bıraktığınız zaman mümkün olabilir, bu arada sa­dece eşyalara, maddelere vs. bağımlı olduğunuzu fark edin. Bunu fark etmek, kendinizi onunla tanımlamanın ötesine geçmeye başlamaktır. O zaman şunu hissedersiniz; ‘Ben bağım­lılığın farkında olan farkında­lığın kendisiyim’. İşte bu bilinç değişimin başlangıcıdır.”

Gelin bu bayram bir değişiklik yapalım ve içe dönelim. Yanlış ol­duğunu, size maddi veya manevi zararı olduğunu bildiğiniz halde nefsinizin hoşuna giden ve bıra­kamadığınız neler var? Bu bay­ram küçük veya büyük bunlardan birine son verelim mi? Tabi ki biz ermiş değiliz, peygamber değiliz. Dünyevi kimliğimizi ve egomuzu tamamen bırakamayız. Ama bir yerden başlayalım. Mesela sigara, alkol, çok yemek, çok uyumak, çok tv seyretmek, kumar, malı ile gu­rur duymak, kibir, çok bilgisayar oyunu oynamak, kıskançlık, dedi­kodu, affedememek veya size za­rar verdiğini düşündüğünüz her­hangi bir bağımlılığınız olabilir. Hem bunu yapmak kendimize olan öz saygımızı ve öz güvenimizi yük­selterek çifte bayram yaşatabilir.

Sevdiklerinizle birlikte huzurlu bir bayram diliyorum. Happy Eid al-Adha!
e-mail: info@ndlondon.com